Frettenvraagbaak

Nee dat heb ik ook, ik moet toch altijd minimaal van beide geslachten 1 en dames in de meerderheid, dus 2 meisjes en 1 meneer. Ik heb mezelf ooit als doel gesteld 1 dame te nemen maar zodra de laatste ram overleed ging ik stuk .

Ik vind de kooi uitsoppen en spulletjes opruimen ook altijd heel therapeutisch. Soms wil ik dat direct, soms pas na een week. Bij de ene fret lukt het sneller dan bij de ander.

Voor mij werkt dat ook heel goed Mette, meteen alles opruimen. Een soort afsluiten.

En in ons hart en huis is zeker plek voor weer een fret, dat wil niet zeggen dat we BiBi dan vergeten, net zo min als we Bowie en Presley zijn vergeten. En ik denk zeker met een glimlach aan haar terug, mijn kleine boef

Nee dat is ook sowieso niet mogelijk. Ze houden altijd een plek in je hart. In zekere zin zijn die eerste liefdes soms zelfs net iets sterker zelfs . Maar dat kun je niet volledig zo omschrijven, want het betekent ook niet dat je minder van de huidige houdt. Elk fretje is weer super bijzonder .

Fijn om te horen dat er nog een fret welkom is bij jullie Yvonne! Nu nog even niet natuurlijk maar het zou top zijn als j weer lekker kunt knuffen met zo'n haarbal

Meer dan 1 fretten heeft voor en nadelen... 2 hebben meer losloop tijd nodig samen... vooral in de ochtend kan dat lastig zijn. Zeker als je ze apart houd.

Heb er 8 gehad en een baan
4 groepen... half 4 uit bed in de ochtend en in de avond weer een uur los allemaal...

Dat is zo. Ik zelf vind twee fretten het fijnst en omdat wij ook de frettentuin hebben kunnen we altijd wisselen. Maar we gaan een beetje off-topic

Ik val ook altijd in een soort gat nadat er een fretje is weg gevallen. Sommige fretjes hebben iets heel speciaals en dan blijft het gevoel van missen wat langer hangen. Uiteindelijk vindt het verlies een plaatsje en wordt het minder pijnlijk, maar dat wil zeker niet zeggen dat je ze vergeet!

Knuffel Yvonne...het is zwaar, ondanks dat je weet dat je het juiste besluit genomen hebt.

Nogmaals heel veel sterkte voor jullie Yvonne.

Het is zo stil in huis....een week geleden liep ze voor het laatst hier in huis rond, liep ze ineens te rennen en te springen alsof ze voelde dat het de laatste keer zou zijn. We hebben gewoon een uur gespeeld voordat we naar Hanneke gingen, en eenmaal in de auto kroop ze in haar hangmatje om er pas weer uit te komen toen we bijna in Giessen waren.
Het is vreemd dat ik na mijn werk niet meer snel naar huis moet, maar dat ik eerst mijn boodschapjes kan doen en geen haast hoef te maken omdat BiBi op tijd moet eten en medicijnen moet hebben. Ik mis haar gekeutel om me heen in de vroege ochtend, zij was de eerste waar ik tegen sprak nadat ik opgestaan was. En ik kletste wat af met haar hoor, we hadden hele gesprekken samen

Ik wil er geen klaagzang van maken hoor, maar ineens vandaag overviel het gemis me
Dus even lekker janken en weer door.

Ik snap je helemaal Yvonne. Het zijn van die momenten dat het je weer even aanvliegt. Knuffel

Lekker janken Yvonne ik zou ook niet tegen dat gemis kunnen...

Yvonne... wij zien dit niet als klaagzang hoor! We begrijpen je als geen ander dus gooi het maar uit meid!
BiBi was een zeer sociaal en lief fretje, ze kon je zo aankijken *diepe zucht* wij praatte ook altijd met haar, vooral FreD

Natuurlijk is dit geen klaagzang. Je mist je meisje en daar moet je over kunnen praten. Iedereen hier weet hoe het voelt en begrijpt dit.

Zo is dat, helemaal mee eens. En gewoon lekker laten komen die tranen. *knuf*

Inderdaad gewoon delen en huilen als je die behoefte voelt, ik kan me niet voorstellen dat iemand met dieren dit ziet als een klaagzang. Ook van mij een dikke knuffel!

Bedankt allemaal, doet me goed dat ik hier gewoon “mag” janken

En ik jank gewoon lekker met je mee!

Och jekkes . Ik vind juist die persoonlijke momentjes zo ontzettend aangrijpend. Het ritme wat je met je oogappeltje opbouwt. Alleen al door het te lezen grijpt het erg aan. Ook niet lekker om de dag zo te beginnen. Heeft het opgelucht om er weer even bij stil te staan? Gewoon laten komen zoals het komt!

juist erg mooi om te lezen, de herinneringen die je aan haar hebt. Koester ze. En natuuklijk hoort janken er ook gewoon bij.

Gisteravond zijn mijn ouders geweest en mijn vader kwam met een ontwerp voor het urntje van BiBi.
Hij heeft een tekening gemaakt van hoe het moet worden en liet het hout zien waar hij het van gaat maken.
Als het wordt zoals hij het bedoelt dan wordt het een heel mooi en uniek exemplaar.
En dan krijgt het een ere plaatsje op een mooi gedenkplekje.