Frettenvraagbaak

Nee Marjan, hij komt niet aan. Hij blijft rond de 1100 gram wegen

Hmmm, nou ja, hij valt in ieder geval niet af. Is hij dan wel al wat rustiger geworden?

Ik heb helaas weinig positiefs te melden
Volgende week heb ik een afspraak bij Hanneke. Ik zie er heel erg tegenop.

Nee hè....

Ahh bah

jeetje..

Weet je wat het is met deze klote ziekte...dat het zo wisselend is en (daarom) zo verraderlijk.
Het ene moment denk je dat het “best gaat” en het volgende moment is hij zo misselijk dat hij zijn eigen tanden er bijna uitkrabt. Dus je wordt zelf ook heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop en ik merk dat het veel met me doet.
Ook door alle ellende van andere fretjes en het uitzichtloze van de hele situatie.

Feit blijft dat Flash niet kan genezen en 90% of meer van de tijd zich ellendig voelt. Dat hij nog steeds leeft op de recovery omdat hij zelfs van waltham misselijk wordt. Ik zie zijn buikpijn, zijn hoge ruggetje en de ingevallen flanken, de onrust en de frustratie (bijten) en dan breekt mijn hart. Terwijl hij op zijn manier ook wel rondkeutelt en speelt, maar allemaal van korte duur. Dan loopt hij weer zenuwachtig te mokken/piepen.

Dus ik zie het somber in

Weet niet wat ik moet zeggen. sterkte yvonne. Zo jong en dan al moeten leven op recovery.

Gewoon klote eigenlijk

Vreselijk allemaal Yvonne, dat klinkt inderdaad niet als een blije fret. Ik heb zo met je te doen.

yvonne schreef:Weet je wat het is met deze klote ziekte...dat het zo wisselend is en (daarom) zo verraderlijk.
Het ene moment denk je dat het “best gaat” en het volgende moment is hij zo misselijk dat hij zijn eigen tanden er bijna uitkrabt. Dus je wordt zelf ook heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop en ik merk dat het veel met me doet.
Ook door alle ellende van andere fretjes en het uitzichtloze van de hele situatie.

Feit blijft dat Flash niet kan genezen en 90% of meer van de tijd zich ellendig voelt. Dat hij nog steeds leeft op de recovery omdat hij zelfs van waltham misselijk wordt. Ik zie zijn buikpijn, zijn hoge ruggetje en de ingevallen flanken, de onrust en de frustratie (bijten) en dan breekt mijn hart. Terwijl hij op zijn manier ook wel rondkeutelt en speelt, maar allemaal van korte duur. Dan loopt hij weer zenuwachtig te mokken/piepen.

Dus ik zie het somber in

Precies dit dus! Zo ongelofelijk herkenbaar.
Ik voel enorm met je mee Yvonne. We zitten in hetzelfde verdrietige schuitje...
Heel veel sterkte

Dank jullie wel allemaal, het doet me goed dat ik mijn verhaal hier kwijt kan en dat jullie mij begrijpen.

Heel veel sterkte!

yvonne schreef:Dank jullie wel allemaal, het doet me goed dat ik mijn verhaal hier kwijt kan en dat jullie mij begrijpen.

Weet je, ik maak het secundair mee maar het komt goed hard aan hier
Mensen die nu roepen je moet zus of zo, blabla kans dit en kans dat, hebben duidelijk niet van dichtbij
meegemaakt hoe ziek de fretjes er van kunnen zijn. Niemand kent zijn eigen diertje beter dan de
eigenaar zelf. En wat ik gezien heb tot zover kan ik alleen maar achter de mensen staan die deze toch
al zo verdomd moeilijke beslissing moeten nemen. Deze mensen vragen niet om adviezen maar om steun!

Mijn probleem is dat ik meteen hecht aan een dier dus dit komt even hard aan als een eigen fret.
Een dier dat oud wordt, sterft aan natuurlijk problemen op een gegeven moment is te accepteren.
Dit is voor mij net zo min te accepteren als voor de eigenaren. En naast het verdriet maakt het me
vreselijk boos. Dit gebeurd alleen maar door hebzucht van paar mensen. En dat accepteer ik nog minder!

Zo, dat wilde ik er even over kwijt. Ik ga misschien weer een vriendje kwijtraken, niet door de eigenaresse
maar door domme gierige horken. Het doet pijn, pijn voor de fretjes en voor hun personeel. Beiden lijden
hier gigantisch door. Voor de fretjes is het na inslapen voorbij, voor de mens naast het diertje volgt nog
een lange mentale lijdensweg. En hen moeten we waar we kunnen steunen.

Je belt maar, komt maar langs, wat je wil of wat je nodig hebt schat

Goed verwoordt Helen!

Het raakt me te erg om hier een goed antwoord te kunnen schrijven. Ik ben dol op Flash, gun je al jaar in jaar uit totaal wat anders Yvonne en jij, en ook Helen nu, omschrijft het heel erg goed maar het raakt met dolksteken mijn hart. Ik blijf gewoon geregeld stil hier, want ik kan het niet opbrengen de pijn te verdragen bijna. Flash doet iets extra's met me helaas.

Een knuffel voor Mette! {{{ }}}

Knuffel voor iederéén hier hoor

We weten allemaal hoe zwaar het moet zijn voor sommigen hier. Alhoewel bedenk ik me nu, wéét ik wel hoe zwaar het is? Waarschijnlijk niet....