Frettenvraagbaak

Oooh oké net als ik met Ukkie..
Normaal brachten we zelf weg maar toen hadden we de auto van de zaak regelmatig.

Dit keer, ook gezien de warmte hebben we Ukkie bij dok achter gelaten. En dan met een lege carrier terug pfff.....
Crematorium kwam toch daar die zelfde avond en aangezien ik met zowel dok als met de mensen van het crematorium een goede band heb weet ik dat het goed komt.

Ja die vader van Yvonne kan dat heel mooi!

Het urntje is klaar, ik ben er heel blij mee.
Ook maar meteen het gedenkplekje ingericht.
Er moet alleen nog een naamplaatje op de urn van Flash komen, die moet ik nog bestellen.
Van Bowie heb ik helaas geen poot afdrukje.

Wauw wat is hij prachtig!! Die vind ik echt fantastisch!

wat een mooi urntje..en een heel mooi gedenk plankje zo

Heel mooi geworden zeg!

Schitterend Yvonne! Ga je hem nog in de olie zetten? En zo met dat wandbord, helemaal af!

Zo zeg, heel erg fraai! En leuk gedaan zo op dat wandbord.

Prachtig de urn en het wandbord. Een heel mooie plekje waar je naar kan kijken en vooral aan de mooie momenten terug denkt.

Heel fraai! En wat is de urn voor Flash weer mooi geworden zeg.

Exact het idee wat wij ook met ons wandbord willen

Geeft toch niet, dat was ook eigenlijk een beetje de bedoeling van de fretten wandborden.

Zo is dat.
Het is fijn dat ze nu alle 4 bij elkaar staan, ik hoop dat ze daarboven ook alle 4 lekker met elkaar spelen.

Het begint hier ook een beetje te landen dat ik nu geen fretten meer heb
Het is nog geen week geleden van Flash en het is zo stil in huis...een uurtje langer doorwerken is ineens geen probleem meer en een half uur later opstaan ook niet. Ik hoef niet snel naar huis omdat het loslooptijd is en de keukendeur kan gewoon open blijven staan. Ik hoef geen schoenen meer weg te zetten omdat ze anders gejat worden, geen poepjes en plasjes meer te ruimen, geen papjes meer te maken. Ik struikel niet meer over een fret die de gekke 10 minuten heeft, of over balletjes die her en der door het huis liggen. Er wordt niet meer in mijn voeten gehapt en ik krijg geen frettenkusjes meer. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedereen hier kent het wel denk ik.

Het zal wel slijten, met de tijd, maar het gemis is groot

Oooooh des te groter wordt het probleem als er later ooit weer 1 komt, want dan ben je helemaal niet meer gewend aan al die gekke dingen .

Echt vreselijk hoor, moet er ook niet aan denken.

Precies zoals je het omschrijft Yvonne. Het is gewoon onnatuurlijk mensen gedrag dat je gaat vertonen zonder fret.

Het is gewoon een rot gevoel. Al die gedachten die door je hoofd gaan en dan denkt o nee is niet meer nodig.

Ziet er geweldig uit, vond het zo sneu dat ie maar zo kort aanwezig mocht zijn, het zacht er zo een schatje uit. We leven mee met alle fretjes die het moeten ontgelden op de moment

Precies dat Yvonne...

Gisteravond waren we erg druk met de hond die last van de warmte had en plots schoot ik omhoog en zei tegen Rui :" oh, shit...kijk nou het is al 9 uur, door al het gedoe met Jóia ben ik veel te laat met de medicijnen voor de fretten!" Tot je dan ineens beseft dat er geen fretten meer zijn...dat soort momentjes komen hard binnen

Het slijt wel met de tijd, maar het is nu exht wel even moeilijk.

Vreselijke momentjes

Heel herkenbaar Karen...zulke momenten heb ik ook steeds. Dan denk ik, het is zo warm, gauw de airco aanzetten voor Flash, of gauw naar huis dan kan hij de pootjes strekken

Er was trouwens nog iets wat ik wel een beetje apart vond, een paar uur na het overlijden van Flash had hij ineens een plofstaart Terwijl dat in de eerste 2 a 3 uur niet het geval was. Ik heb even rondgevraagd bij andere fretten kenners en uiteindelijk een email naar Hanneke gestuurd met de vraag of dit vaker voorkwam en wat het kon betekenen.
Hanneke belde mij daarover op en legde uit (wat ik zelf ook al vermoedde) dat dit laatste spiertrekkingen konden zijn en dat ze het wel vaker gehoord of gezien had. Wel vond ze het “vreemd” dat het pas na een paar uur was, ze verwachtte dit eerder binnen het uur na het overlijden. Ik zei nog tegen Hanneke, Flash is zeker geschrokken van al die fretjes die stonden te wachten op de regenboogbrug en daarom kreeg hij een dikke staart. We hebben er maar om gelachen, want zo is het leven, met een lach en een traan. Vandaag alweer een week geleden maar voor altijd bij ons

Moeilijk dat soort momenten, dikke knuffel voor jullie Yvonne en Karen!

Bijzonder die plofstaart; gelukkig heeft hij vast alle ruimte op de regenboogbrug dus als hij de andere fretten niet mag kan hij gewoon lekker in z'n uppie spelen als hij wilt.