Frettenvraagbaak

Ook al willen we daar het liefst nooit aan denken, ooit komt het moment dat je afscheid moet nemen van je fretje. En dan is het verstandig om je van tevoren te realiseren wat je daarna met het lichaampje van je zo geliefde maatje wilt gaan doen.
Helaas is het een zeldzaamheid dat je fret uit ouderdom zomaar thuis in zijn slaap komt te overlijden. In de meeste gevallen wordt het dier ziek en zal je uiteindelijk de moeilijkste keuze van je leven moeten maken om je beste vriendje te laten euthanaseren. Meestal gebeurt dat in de praktijk van de dierenarts.

Je hebt dan verschillende keuzes; je kunt je fretje bij de dierenarts achterlaten en deze zal je vragen of je het dier wil laten cremeren. Veel dierenartsen hebben een contract met een plaatselijk crematorium die regelmatig overleden dieren komen ophalen. Vaak kun je dan ook nog kiezen voor individueel cremeren of gezamenlijk met andere dieren.
Mocht je dit niet persé willen worden de dieren door een destructiebedrijf opgehaald.
Uiteraard kun je je fretje ook mee naar huis nemen om vervolgens te (laten) begraven of zelf te laten cremeren.

Wij hebben tot een aantal jaren geleden al onze huisdieren (hond, kat, fretten) altijd achter gelaten bij de dierenarts en via de kliniek laten ophalen door DUC in Landsmeer. Daar was individuele crematie bij fretten niet mogelijk en werden zij samen met andere dieren gecremeerd en uitgestrooid op een mooi grasveldje achter het crematorium.
Hier hadden we altijd vrede mee, zelf willen we ook gecremeerd worden en het idee dat ook al onze dieren op dezelfde plek werden uitgestrooid voelde goed.

Totdat we bij een andere dierenarts opeens wel de keuze kregen om ons overleden fretje individueel te laten cremeren. Dit gaat dan heel netjes, je wordt gebeld door het bedrijf om te bevestigen dat je fret is aangekomen en om je wensen nog eens door te spreken. Binnen een paar weken krijg je dan het as van je fret thuis gestuurd.
En ondanks dat we daar vroeger geen behoefte aan hadden, voelde dat toch fijn, het idee dat je je fret weer thuis had.
Tegenwoordig gaan we zelf naar een crematorium in Den Haag HHC, daar kun je een afspraak maken en er ook op wachten. Dat voelt helemaal goed omdat je zeker weet dat je fretje apart de oven in gaat en je ook het juiste as mee naar huis krijgt. En het zijn ook heel vriendelijke mensen die met je meeleven en al je wensen zijn bespreekbaar. Het is bijvoorbeeld mogelijk om je fretje zelf in de oven te leggen als je dat zou willen.

Eigenlijk was het ooit de bedoeling dat we een grote urn zouden laten maken voor in de frettentuin waar al onze fretten dan in zouden gaan. Maar dat is er nooit van gekomen. Ze staan nu in aparte urntjes. Niet allemaal nog in een definitieve maar nog in de uitstrooibus omdat het uitzoeken van een urn heel persoonlijk is en moet passen bij een bepaald fretje.
Voor Kai en Bo (broer en zus) hadden we direct de urn die bij hun pasten en die staan op de houten frettenkooi van Nina:




Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd naar hoe jullie hier mee omgaan. Daarom heb ik er ook een poll voor geopend maar uiteraard wel het liefst een reactie met een uitleg.

Voor mij is het stoffelijk overschot niets meer dan een overschot. Van mezelf niet (ik baal dat er op dit moment alleen in Groningen totaaldonatie - waarbij je eerst je organen doneert en daarna gaat je lichaam naar de medische wetenschap - is, want dan moet ik helemaal daarnaartoe om dood te gaan, en dat plan je niet altijd), en ook voor mijn dieren niet.

Het liefst zou ik meedoen met het dierencodicil (http://www.uu.nl/faculty/veterinarymedi ... dicil.aspx" onclick="window.open(this.href);return false; - dan gaat je huisdier naar de medische wetenschap, zo zijn er minder proefdieren nodig), maar dat is nog niet in deze regio, en ook met een fret die ingeslapen moet worden, ga je niet oneindig rijden naar een dierenarts die wel meedoet.

En als je er dan niets "goeds" mee kan doen, dan vind ik dingen als begraven en cremeren gewoon te luguber. Dat is heel persoonlijk hoor, maar ik vind het echt eng, en ik heb ook niets meer met dat overschot, mijn huisdier zit er voor mij niet meer in, dus ik vind het prima als ze vernietigd worden.

Fem Fatale, interessant! Maar het is inderdaad allemaal Utrecht dus dat schiet niet zo op.

Als ik de mogelijkheid heb, dan wordt mijn fret begraven. Als dat niet kan, dan collectieve crematie. Ik hou niet van urnen of gedenktekens etc.. De fret waar ik zo gek op was, die is 'uit' het lijfje. Ik vind het wel mijn taak dat lijfje dan netjes 'op te bergen'. Destructie of de groene container is gevoelsmatig niet goed, begraven heeft mijn voorkeur. Dat voelt het meest natuurlijk en dan blijf ik het dichts bij 'mezelf'. Ook letterlijk, omdat het in de eigen tuin is.

Ik heb mijn kleine huisdieren zoals hamsters en ratjes in de tuin begraven. Onze hond (een bouvier) hebben we destijds individueel laten cremeren, zelf in de oven gelegd en de as meteen mee naar huis genomen.
Zijn urn staat al ruim 20 jaar in de kast.

Toen Bowie ziek werd en het duidelijk werd dat hij niet heel lang meer te leven had, heb ik tegen mijn man gezegd dat ik hem ook individueel wilde laten cremeren. Ik heb toen via de email contact gezocht met een crematorium in Rotterdam, ik kreeg netjes uitleg en informatie en het voelde goed. Toen het eenmaal zo ver was dat we Bowie hebben laten inslapen, hebben wij hem meteen daarna zelf naar Rotterdam gebracht. De meneer die ons ontving, wist precies wie ik was vanwege mijn emailtjes en wat bleek? Hij had zelf 14 !! fretten
Ik mocht Bowie ook zelf in de oven leggen en wachten op zijn as. Later heb ik een mooie urn gekocht en die staat nu ook in de kast in de kamer.
Voor mij was dat de enige manier op het goed af te kunnen sluiten.

Ook ik zie het stoffelijk overschot slechts als omhulsel, maar wel iets dat met respect behandeld moet worden (waarmee ik niet zeg, dat het lichaam ter beschikking van de wetenschap stellen NIET respectvol is!!) Door mijn medische achtergrond heb ik veel met doden mensen/lichamen te maken gehad en ben ik ook meerdere keren in snijzalen geweest, dus ik weet hoe belangrijk het is om onderzoek te kunnen doen op "echte" dode lichamen.

Ik wilde echter geen obductie op Bowie laten verrichten, hoewel de fokster graag wilde weten wat er nu precies gaande was in zijn lijfje (hij was pas 17 maanden oud toen hij overleed). Voor mij had het geen toegevoegde waarde en ik wilde Bowie's lijfje graag "intact" houden. Dat klinkt raar omdat hij gecremeerd is, maar voor mij voelde dat zo. Dat gevoel werd nog eens bevestigd toen wij bij het crematorium zaten te wachten op de as van Bowie en er een plastic zak met overblijfselen van een hond werd binnen gebracht, waar net obductie op gepleegd was.
Ik heb er geen spijt van dat ik het zo gedaan heb en voor mijn andere fretten wil ik (zoals ik er nu over denk) hetzelfde als het zover is. Het blijft natuurlijk iets heel persoonlijks, maar ik vind het wel interessant om de meningen en ervaringen van anderen te lezen.

Ik heb ook erg lang mijn dieren begraven. Meestal op een favoriete plek van het betreffende dier. Nu woon ik ergens waar dat niet kan en het voelt ook niet goed hier (persoonlijk) Vandaar dat ik over gegaan ben op het cremeren. Vroeger vond ik cremeren iets verschrikkelijks....nu zie ik het als een goed einde. Ik zie het als respect naar het dier toe om het zo af te ronden. Ze worden individueel gecremeerd en ik heb een altaartje voor mijn overleden vriendjes. Ik gebruik dat regelmatig als plekje voor bezinning of meditatie. Ook heb ik van alle overleden fretjes een asbedeltje. Voor elke fret heb ik een symbolische bedel aan een armband, als ze overlijden komt de asbedel er naast te hangen. Alleen voor Baldur heb ik een asbedel aan een ketting. Hij was erg bang voor het rinkelen van de armband, dus dan voelt het niet goed om hem er bij te hangen.


Voor mijzelf heb ik al vanaf mijn 18de papieren geregeld om mijn lichaam af te staan aan de wetenschap. De laatste jaren ben ik daar op terug gekomen. Er blijft niets voor achterblijvers over om te gedenken. Vooral mijn jongste zoon en mijn man vinden dat onverteerbaar.

Karen schreef:Voor mijzelf heb ik al vanaf mijn 18de papieren geregeld om mijn lichaam af te staan aan de wetenschap. De laatste jaren ben ik daar op terug gekomen. Er blijft niets voor achterblijvers over om te gedenken. Vooral mijn jongste zoon en mijn man vinden dat onverteerbaar.

Ik heb het om die reden niet in mijn codicil staan. Mijn uitvaart en wat er gebeurt met mijn lichaam na mijn dood zijn voor mijn nabestaanden.

Orgaandonatie, daar is geen enkele discussie over en dat moet snel, dus ik heb wel een donorcodicil in mijn portemonnee, maar de rest besluit ik zelf niet over, mijn ouders en broer weten wat ik wil, dus dat is prima.

Toen mijn eerste fret (Boeffie) overleed, heb ik hem achtergelaten bij de dierenarts en hem collectief laten cremeren.
Dit was een perfect eerbetoon, omdat hij altijd met andere dieren geleefd heeft voordat hij bij mij kwam.
Tot op de dag van vandaag heb ik spijt hiervan, vooral dat ik geen aandenken heb. Dus ik denk dat ik wel weer voor cremeren ga, maar individueel. Een urn zou ik niet willen, maar wel een aandenken.

Mijn allereerste diertjes die overleden waren mijn ratten, mijn hamster en een hondje, we hebben ze toen zelf begraven in de tuin waar we toen woonden.
Dan leek het nog of ze zo dichtbij waren..... we hadden een speciale hoek voor de diertjes en dat voelde goed, een mooie ruwe steen hadden we op die plek gelegd met de namen erop.
Maar toen gingen we verhuizen, dat is wel heel erg vervelend, want opgraven doe je niet natuurlijk, dus sinds toen heb ik besloten om niet meer te begraven maar te kiezen voor crematie. De nieuwe eigenaren hebben ook nog eens de hele tuin omgewoeld en veranderd, iedere keer als ik er langs kom denk ik er weer aan, dat daar verspreid mijn beestjes liggen, en dat is erg naar.
Maar je leert ervan, hier bij dit huis hebben we nog wel een hondje begraven, maar hier blijven we wel wonen, of in ieder geval blijft de grond van ons zelf. De fretjes die daarna helaas overleden heb ik toen steeds individueel laten cremeren, ze zitten hier samen in een grote mooie vaas, zo noem ik het maar even.
Dat plekje waar de 'urn' staat is me erg dierbaar, het voelt steeds of ze nog bij me zijn, ook al weet ik ook heel goed dat het echte liefdesgevoel in mijn hart zit en dit slechts de 'jasjes' zijn.
Elke keer als ik een dag heb dat er een overleden fretje jarig was, steek ik een kaarsje aan, dat voelt voor mijzelf goed. Tenslotte waren ze mijn allergrootste vriendjes !

Mocht ik later zelf begraven worden, dan gaat die urn met mij mee de kist in, dat weet iedereen om mij heen, dat voelt gewoon goed voor mijzelf.

Dat laatste wat je zegt Mayke is een erg mooie gedachte

Ik moet zeggen dat het individueel cremeren mij erg goed bevalt (als je snapt wat ik bedoel). Het voelt goed om op die manier afscheid te nemen en eigenlijk is je dier daarna ook weer thuis. In een mooi urntje op een mooi plekje en dat voelt goed.
Wat mij hier ook veel helpt zijn de mooie schilderijen die Mar maakt en waarvan soms een beetje as in is verwerkt. En soms krijg ik het nog te kwaad als ik het nummer 'Run' van Snow Patrol hoor.... Dat is mijn afscheidsnummer voor een van de mooiste dames die we ooit hebben gehad, Buffy...

ray schreef:Een urn zou ik niet willen, maar wel een aandenken

Er zijn best wel wat dingen te bedenken wat je bijvoorbeeld met (een beetje) as zou kunnen doen. Je kunt het in een sieraad laten verwerken of ik weet dat er iemand is die prachtige glaskralen maakt van as.
Hier heb ik wel in een olieverfschilderij wat as verwerkt van de desbetreffende fret en op die manier blijft zo'n wezentje toch altijd een beetje bij je.

Er is zelfs iemand die van as een 'diamant' maakt

Of het laten zetten van een tatoeage van een mooie afbeelding van je overleden fretje, dat is ook erg mooi, en blijvend ! Dat hoeft ook helemaal niet groot te zijn. Mogelijk kan daar ook nog wat as in verwerkt worden, maar ik weet niet of dat zo maar mag en kan en of dat irritaties oplevert op de huid.

Hoe ik het vorm wil gaan geven weet ik nog niet, zou een ketting kunnen zijn of die 'diamant' lijkt me ook wel wat.

@Mayke ik heb het vaker gehoord zo'n tatoeage volgens mij heeft Natascha dit laten doen, maar weet ik niet zeker.