Nina heeft insulinomen
Geplaatst: 27 okt 2013 14:39
Afgelopen mei werd bij Nina een te laag bloedsuiker geconstateerd, een waarde van 3,2 mmol/l terwijl die waarde boven de 4 moet liggen.
Aangezien Nina een zwaar maagpatiëntje is en medicijnen haar waarschijnlijk zouden gaan opbreken twijfelde Hanneke of een operatie in haar geval geen betere optie zou zijn. Ze twijfelde omdat Nina lichamelijk gezien een zwak fretje is.
Normaal gesproken is een operatie aan insulinomen voor fretten onder de 7 jaar zonder verdere lichamelijke gebreken en een goede conditie nog steeds de beste oplossing en blijven zij met een beetje geluk anderhalf tot twee jaar klachtenvrij zonder dat zij maag belastende medicijnen moeten innemen.
Maar toen wij nu bijna twee jaar geleden Nina uit de opvang haalde was zij behoorlijk ziek en was het maar de vraag of we haar er bovenop zouden krijgen. Hanneke had daar eigenlijk een hard hoofd in en ik zie haar nog over haar brilletje ons aankijken en zeggen: "jullie hebben een hele zieke fret meegenomen".
Nina was met haar zusje doodziek binnen gebracht bij de opvang en haar zusje hebben zij zelfs gelijk moeten laten inslapen zo erg was zij eraan toe. Nina was niet echt veel beter maar die zou nog een kans krijgen. Nina stond toen al onder behandeling bij Hanneke en ondanks zij zo vreselijk ziek was besloten wij haar toch te adopteren.
Eigenlijk bleven wij tobben met haar en eindelijk na ruim een jaar begon zij zich steeds veel beter te voelen.
Heel vaak hebben we ons tijdens dat jaar afgevraagd of we haar niet moesten laten gaan maar onze Pietertje werd van een zielig hoopje bange fret een ondernemend en aandoenlijk lief wezentje. Nu achteraf ben ik blij dat we doorgezet hebben en dat daardoor dit bijzonder lieve dametje ook kan meemaken hoe het is om wel geliefd te zijn.
Met dit alles in ons achterhoofd besloten we haar niet te opereren, de kans zou te groot zijn dat ze de zware operatie niet zou overleven. En ook de stress van de operatie en opname zou haar maagje geen goed doen.
Hanneke begreep onze beslissing en kon daar ook achterstaan.
We kregen Proglicem mee voor haar maar daar werd ze gelijk erg misselijk van. Omdat Nina ook nog aan een dubbele antibiotica kuur zat besloten we in overleg met Hanneke te wachten met de Proglicem totdat die kuur was afgelopen.
In juli bleek Nina haar bloedsuiker nog steeds even laag (3,4 mmol/l) maar aangezien zij eigenlijk nog helemaal geen tekenen vertoonde van Insulinomen spraken we af nog even te wachten met het geven van de Proglicem.
Nu vanmorgen kreeg Nina voor het eerst een toeval. Zij liep onvast, gleed weg met haar achterpootjes en toen ik haar oppakte bleef zij hangen op mijn arm. Ze keek heel glazig uit haar oogjes en haar kopje zakte op mijn arm. Haar oogjes zakte half dicht en ze slikte af en toe wat. Ik bleef haar aaien en tegen haar praten en het was net of zij in slaap sukkelde maar helaas was dat niet het geval.
Ik heb met haar op mijn arm snel even een bakje waltham klaar gemaakt en inmiddels leek zij weer een beetje bij te komen. De waltham at ze gelukkig lekker op en daarna zat er weer leven in haar.
Ik vrees dat nu toch het moment gekomen is dat ik haar aan de proglicem zal moeten zetten. Hopelijk kan haar maag het nu beter verdragen want anders hebben we toch een probleem.
Aangezien Nina een zwaar maagpatiëntje is en medicijnen haar waarschijnlijk zouden gaan opbreken twijfelde Hanneke of een operatie in haar geval geen betere optie zou zijn. Ze twijfelde omdat Nina lichamelijk gezien een zwak fretje is.
Normaal gesproken is een operatie aan insulinomen voor fretten onder de 7 jaar zonder verdere lichamelijke gebreken en een goede conditie nog steeds de beste oplossing en blijven zij met een beetje geluk anderhalf tot twee jaar klachtenvrij zonder dat zij maag belastende medicijnen moeten innemen.
Maar toen wij nu bijna twee jaar geleden Nina uit de opvang haalde was zij behoorlijk ziek en was het maar de vraag of we haar er bovenop zouden krijgen. Hanneke had daar eigenlijk een hard hoofd in en ik zie haar nog over haar brilletje ons aankijken en zeggen: "jullie hebben een hele zieke fret meegenomen".
Nina was met haar zusje doodziek binnen gebracht bij de opvang en haar zusje hebben zij zelfs gelijk moeten laten inslapen zo erg was zij eraan toe. Nina was niet echt veel beter maar die zou nog een kans krijgen. Nina stond toen al onder behandeling bij Hanneke en ondanks zij zo vreselijk ziek was besloten wij haar toch te adopteren.
Eigenlijk bleven wij tobben met haar en eindelijk na ruim een jaar begon zij zich steeds veel beter te voelen.
Heel vaak hebben we ons tijdens dat jaar afgevraagd of we haar niet moesten laten gaan maar onze Pietertje werd van een zielig hoopje bange fret een ondernemend en aandoenlijk lief wezentje. Nu achteraf ben ik blij dat we doorgezet hebben en dat daardoor dit bijzonder lieve dametje ook kan meemaken hoe het is om wel geliefd te zijn.
Met dit alles in ons achterhoofd besloten we haar niet te opereren, de kans zou te groot zijn dat ze de zware operatie niet zou overleven. En ook de stress van de operatie en opname zou haar maagje geen goed doen.
Hanneke begreep onze beslissing en kon daar ook achterstaan.
We kregen Proglicem mee voor haar maar daar werd ze gelijk erg misselijk van. Omdat Nina ook nog aan een dubbele antibiotica kuur zat besloten we in overleg met Hanneke te wachten met de Proglicem totdat die kuur was afgelopen.
In juli bleek Nina haar bloedsuiker nog steeds even laag (3,4 mmol/l) maar aangezien zij eigenlijk nog helemaal geen tekenen vertoonde van Insulinomen spraken we af nog even te wachten met het geven van de Proglicem.
Nu vanmorgen kreeg Nina voor het eerst een toeval. Zij liep onvast, gleed weg met haar achterpootjes en toen ik haar oppakte bleef zij hangen op mijn arm. Ze keek heel glazig uit haar oogjes en haar kopje zakte op mijn arm. Haar oogjes zakte half dicht en ze slikte af en toe wat. Ik bleef haar aaien en tegen haar praten en het was net of zij in slaap sukkelde maar helaas was dat niet het geval.
Ik heb met haar op mijn arm snel even een bakje waltham klaar gemaakt en inmiddels leek zij weer een beetje bij te komen. De waltham at ze gelukkig lekker op en daarna zat er weer leven in haar.
Ik vrees dat nu toch het moment gekomen is dat ik haar aan de proglicem zal moeten zetten. Hopelijk kan haar maag het nu beter verdragen want anders hebben we toch een probleem.
Nina noemt ze ook gewoon Pietertje nu, vindt ze een stuk duidelijker. 
