Frettenvraagbaak

In dit topic kun je verschillende ervaringen lezen van ons forumteam met betrekking tot middenoorproblemen bij de fret. Elk verhaal geeft een beeld van de verschillende symptomen, de uiteindelijke behandeling en het resultaat.

Dit topic heeft als doel een volledig beeld te geven over deze bepaalde aandoening en vooral om de ervaringen in de praktijk met jullie te delen. Reageren is daarom niet mogelijk. Heb je een fret met een (eventueel) middenoorprobleem of heb je hierover een vraag, open een eigen topic en geef een duidelijke topictitel en omschrijving van de klacht(en).

Mocht jij zelf een ervaring hebben hiermee die toch weer even net iets anders is dan genoemd en wil je een aanvulling geven op dit verzameltopic, benader dan een van de Frettenvraagbaak teamleden.

Kai en zijn chronische middenoorontsteking

Kai kwam in mei 2004, samen met zijn zusje Bo, als pupje van 6 weken oud bij ons wonen. Ze kwamen bij een fokker vandaan waar ze al gewend waren om prooi te eten. Ook bij ons kregen zij kleine prooidieren zoals muis, gerbils, duif en kwartel en ze waren er gek op.
Tijdens een controle bij de dierenarts werd er oormijt bij beiden geconstateerd en we kregen stronghold mee. Wij waren er bekend mee dat fretten erg gevoelig zijn voor deze oormijt en maakten er ook verder geen punt van.
De pups groeiden zonder enige problemen op en Kai woog na een half jaar al bijna 2 kilo!
Maar tijdens een volgend bezoek bleken de twee alweer besmet te zijn met oormijt. Weer kregen we het advies te druppelen met stronghold en beiden kregen een pipetje in hun nek.
Toen Kai even daarna moest worden gecastreerd werd voor de derde keer oormijt gevonden. Gelukkig wist onze dierenarts inmiddels waarom deze lastige mijten onuitroeibaar leken bij onze fretten. Zij had ontdekt dat fretten zwaarder dan 1300 gram (en dat gewicht had onze Kai al moeiteloos bereikt) een dubbele dosis stronghold nodig hadden.
Uiteraard kreeg Kai voortaan de 30 mg pipet en had vanaf dat moment nooit last meer van die lastige mijt.



Pas in 2007 ging het voor het eerst mis. Kai at minder zijn muizen, hij was wat rustiger dan normaal en als hij gaapte ging zijn bekje erg schokkerig dicht. Bij de dierenarts was hij maar moeilijk vast te pakken in de nekstreek en bleek hij erg gevoelig te zijn op zijn bullae, een plek onder de oren. Er werd een middenoorontsteking geconstateerd en Kai kreeg een antibioticumkuur mee voor een maand.

Het jaar daarop was het weer raak, buiten dat hij weer slechter at en schokkerig gaapte, kuchte hij dit keer ook regelmatig en soms zag ik hem kokhalzen. Ik mocht hem ook niet aaien over zijn koppie, vooral bij de oren deed dit hem pijn.
Ook nu weer werd er een middenoorprobleem vast gesteld en had hij daar ook een keelontsteking door opgelopen. Weer kreeg hij antibioticum mee en aurizon-druppels om de ontsteking van beide kanten aan te pakken.

In april 2009 werd Kai weer ziek. Hij was slap in zijn achterhand, viel telkens om, was versuft en staarde af en toe dus met angst en beven gingen wij weer naar de dierenarts. Eigenlijk met het idee dat hij last zou hebben van insulinomen. Ook al vond ik dat zelf ergens niet te rijmen met het gegeven dat hij al zijn leven lang op prooi zat.
Maar opnieuw werd door de arts een middenoorontsteking vast gesteld. Weer was hij amper in zijn nekstreek te pakken en kreek ze zijn bekje maar met moeite open tijdens de zogenaamde pincet-test*. Het omvallen en staren deed hij door de ondragelijke pijn.
Dit keer kreeg hij een zwaardere kuur mee en ons ventje knapte gelukkig weer op.

Maar in hetzelfde jaar kreeg Kai toch weer last van zijn oren en liep hij er nu zelfs een nierontsteking door op. De bacteriën vanuit het middenoor hadden via de bloedbaan de nieren weten aan te tasten.
Nu kreeg hij een combinatie van twee andere antibiotica mee maar hij bleef maar voor korte tijd pijnvrij.

In 2010 volgde de ene ontsteking de andere op, er werd zelfs prednison ingezet maar niets leek meer te werken bij hem. Uiteindelijk kregen we polaramine mee, een histamineremmer die vaak wordt gebruikt bij allergische reacties. Dit moest de zwelling van het middenoor doen afnemen en dan met name de buisjes van Eustachius waardoor het ontstekingsvocht vanuit het middenoor makkelijker via de keel kon wegvloeien. Dit bleek gelukkig aan te slaan bij ons ventje.



Maar in maart 2011 sloeg het noodlot toe. Op een ochtend vond ik Kai languit liggend in zijn kooi en hij kon geen stap meer verzetten. Ik heb hem snel uit zijn kooi gehaald en in mijn armen genomen.
Hij ademde nog maar heel oppervlakkig en was aan het speekselen. Opeens trok hij heel verkrampt zijn kopje naar achteren, stopte met ademhalen en kreeg een opgezette staart. Ik dacht dat hij in mijn armen was overleden maar plotseling begon hij weer te ademen en herhaalde deze aanval zich. Ook had hij één sterk vergrote pupil aan de kant waar het oor altijd het meest pijnlijkst was.
Zo snel mogelijk zijn we naar de dierenarts gereden maar die kon niets meer voor hem doen dan hem alleen zijn welverdiende rust geven. Uiteindelijk is Kaiman overleden aan een doorgebroken middenoorontsteking.



*pincet-test; het bekje voorzichtig open doen met een pincet om te kijken of dat zonder problemen kan worden gedaan. De bek van de fret is makkelijk te openen op deze manier, gaat het moeilijk of is er helemaal geen weerstand, dan kan dit wijzen op een middenoorprobleem.

De acute middenoorontsteking van Sisko

Jaren geleden woonden wij in een klein dorpje onder de rook van Hoorn en in een streekkrantje las ik dat er een grote mannetjesfret was gevonden in een moestuin en was onder gebracht bij de plaatselijke vogelopvang.
Omdat dit verre van ideaal is voor een fret besloten wij er eens een kijkje te nemen.

Sisko, zoals wij hem later noemde, zat in een grote stalen kooi met wat oude doeken. Hij was een grote, ongecastreerde, donkere wildkleur beer en stonk tegen je aan. Zijn vacht voelde vettig en hij was zo bronzig als het maar zijn kon.
Ondanks dat was hij vreselijk lief en de medewerkers van de opvang waren dol met hem.
Toch was het geen geschikte plek voor hem en al helemaal niet voor de vogels om hem heen. Die zullen aardig angstig zijn geweest door die penetrante frettenlucht.

Wij besloten Sisko te adopteren als er geen eigenaar zou komen opdagen en omdat de wettelijke opvangperiode nog niet voorbij was brachten wij wat hangmatjes, slaapzakjes en wat goede frettenbrokken naar de opvang.
Uiteindelijk kwam er niemand voor die lieve beer, hij werd gecastreerd en wij namen hem mee naar huis. Natuurlijk gingen wij direct naar onze eigen dierenarts met hem en buiten de oormijtbesmetting werd hij volledig gezond verklaard.

Binnen een paar weken, zonder ook maar iets aan hem gemerkt te hebben, kwam hij ’s ochtends uit zijn kooi en had hij totaal geen controle meer over zijn coördinatie. Hij hield zijn kop scheef, liep een beetje paniekerig in rondjes en viel daarbij zelfs om. Toen we hem eens goed bekeken zagen we dat er uit zijn ene oor, de kant die hij naar beneden hield, pus en bloed liep.
Helemaal in paniek zijn we direct naar de dierenarts gereden. Die constateerde een acute en ook doorgebroken middenoorontsteking. Dit was hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door de verwaarloosde oormijtbesmetting die hij had opgelopen voordat hij bij ons kwam.
De ontsteking had ook zijn evenwichtsorgaan aangetast en daardoor kon hij niet meer normaal lopen.
Sisko kreeg een antibiotica- en prednisonkuur en herstelde gelukkig bijna volledig. Het enige wat hij er in lichtere mate aan over hield was zijn scheve koppie. Zelf had hij daar gelukkig geen last van en voor ons maakte het hem nog aandoenlijker.