Saru 19 mei 2007 - 19 maart 2014
Geplaatst: 22 mar 2014 16:17
Lieve Saru
Ik weet nog heel goed de dag dat ik een berichtje kreeg van Rebekka, dat ze 2 sandy mannen had en een sandy vrouwtje. Ik had wel eens laten vallen dat ik ook een zwak had voor sandy's. Ik was stiekem heel erg blij met dat berichtje. Ik wilde sowieso een mannetje, dus ik kon kiezen uit jou en je broer. Ik viel direct als een blok voor jou. Hoe jong je ook was, je had toen al een eigenwijs koppie. Ik wist het zeker, jij en Kovu gingen na mijn vakantie mee naar huis. Echter waren jij en Kovu alles behalve vriendjes. Jullie moesten echt niets van elkaar hebben. Dit is dan ook een van de weinige foto's waarop jullie samen zijn.
Eenmaal thuis heb ik toch wel eea met je te stellen gehad. Je veranderde in een klein terroristje. Je vond het schijnbaar erg grappig om mij continu te bijten. Gek werd ik er van... dit heeft ook een aantal maanden geduurd, maar uiteindelijk heb ik toch jouw vertrouwen weten te winnen en werden we de beste maatjes. Alleen je wilde absoluut niet met iedereen maatjes zijn, mijn moeder vond je zacht gezegd helemaal niks. Zij hoefde maar in je buurt te komen en je was compleet op haar gefocussed. Meer boeide niet meer.. je moest en zou haar hebben om te bijten. We hebben nooit geweten waarom je zo'n hekel aan haar had. Ook andere mensen vond je OF leuk, OF niet en dat liet je dan ook duidelijk merken. Je was me er eentje gekke druif
Ag, zolang ik maar kusjes van je kreeg, maakte het me ook geen reet uit ook, je was tenslotte mijn lieve frettenventje.
Je kooi schoonmaken was een uitdaging, jij wilde alles hebben en je lebberde het sop op... dit lukte dan ook totaal voor geen meter.
Ik wilde een keer je oren uitbaggeren en mij werd gezegd, probeer wat olie. Nou dat hebben we geweten, je hele kop zat vol maar niks in je oren
Uitbreken ondanks een schot, dat was ook een simpel kunstje voor jou.. ik heb je dan ook vaak genoeg bij mijn ouders kunnen betrappen. Geen uitdaging ging je uit de weg, je was zo ondernemend!
Normaal aankleden met jou was er ook niet bij. Je had iets met voeten en onderbenen. Die waren gewoon gemaakt om in te happen. Dat was me toch prachtig. En broeken zijn om te tunnelen volgens jou, dus ik stond iedere dag hinkend mijn broeken aan te trekken, want in mijn broekspijp zat een fret die al klaar zat om in mijn voeten of benen te happen. Ik heb toen soms wat lopen mopperen, maar ik zou er nu een moord voor doen, om weer te hinken.
Bijna 7 jaar ben je geworden, dit mocht je op 2 maanden na niet halen. Afgelopen oktober werd je ziek. Geen seconde getwijfeld en naar Hanneke geweest. Hieruit bleek een nierontsteking en een laag suiker. Typisch.. je hebt jarenlang op prooi gestaan. Je verslond de muizen en de ratten, je was er dol op. Ook had je grote bijnieren, ook typisch want je had een implantaat. In januari ben je geopereerd aan de insulinomen. Dit was een heftige operatie want je scheen ook een longontsteking te hebben. Je had even tijd nodig om weer op te knappen maar daarna was je er weer. Mijn speelse, uitdagende gekke frettenvriendje.
Dit heeft jammer genoeg maar een maandje mogen duren.. je ging slecht lopen.... weer naar Hanneke gegaan en naar huis met de woorden "geniet er nog van zo lang het kan". Dit nieuws sloeg in als een bom, dit hadden we niet afgesproken. We zouden nog jaren lang donderjagen samen, maar het mocht niet zo zijn. Je ging super snel achteruit, normaal lopen was er niet meer bij en je viel om de haverklap om. Zin had je nog wel, maar je was ook moe. Dit vond ik niet eerlijk, mijn spring in het veld was er niet meer. Ik heb filmpjes terug gekeken en toen wist ik het zeker, dit kan niet meer. Je laatste ritje naar Hanneke werd een feit. Uit sectie bleek dat je naast een nieronsteking ook een ontstoken hartklep had en hierdoor longoedeem. Vermoedelijk is de infectie via de bloedbaan in je hersenen gekomen en liep je daarom zo wankel.
Lieve Saru
nooit meer al jouw kusjes
nooit meer moeten springen om je hapjes te ontwijken
nooit meer vechten met je kooi soppen
nooit meer je nerveuze getrippel in je kooi als in de ochtend de wekker ging, jij was nog eerder wakker dan ik
nooit meer met je kunnen knuffelen
Mijn liefje, ik mis je echt ontzettend, maar het was beter zo. Nu kun je weer normaal dansen met een lijfje dat wel met je mee wil werken.
Dag liefje, tot ziens
Ik weet nog heel goed de dag dat ik een berichtje kreeg van Rebekka, dat ze 2 sandy mannen had en een sandy vrouwtje. Ik had wel eens laten vallen dat ik ook een zwak had voor sandy's. Ik was stiekem heel erg blij met dat berichtje. Ik wilde sowieso een mannetje, dus ik kon kiezen uit jou en je broer. Ik viel direct als een blok voor jou. Hoe jong je ook was, je had toen al een eigenwijs koppie. Ik wist het zeker, jij en Kovu gingen na mijn vakantie mee naar huis. Echter waren jij en Kovu alles behalve vriendjes. Jullie moesten echt niets van elkaar hebben. Dit is dan ook een van de weinige foto's waarop jullie samen zijn.
Eenmaal thuis heb ik toch wel eea met je te stellen gehad. Je veranderde in een klein terroristje. Je vond het schijnbaar erg grappig om mij continu te bijten. Gek werd ik er van... dit heeft ook een aantal maanden geduurd, maar uiteindelijk heb ik toch jouw vertrouwen weten te winnen en werden we de beste maatjes. Alleen je wilde absoluut niet met iedereen maatjes zijn, mijn moeder vond je zacht gezegd helemaal niks. Zij hoefde maar in je buurt te komen en je was compleet op haar gefocussed. Meer boeide niet meer.. je moest en zou haar hebben om te bijten. We hebben nooit geweten waarom je zo'n hekel aan haar had. Ook andere mensen vond je OF leuk, OF niet en dat liet je dan ook duidelijk merken. Je was me er eentje gekke druif
Ag, zolang ik maar kusjes van je kreeg, maakte het me ook geen reet uit ook, je was tenslotte mijn lieve frettenventje.
Je kooi schoonmaken was een uitdaging, jij wilde alles hebben en je lebberde het sop op... dit lukte dan ook totaal voor geen meter.
Ik wilde een keer je oren uitbaggeren en mij werd gezegd, probeer wat olie. Nou dat hebben we geweten, je hele kop zat vol maar niks in je oren
Uitbreken ondanks een schot, dat was ook een simpel kunstje voor jou.. ik heb je dan ook vaak genoeg bij mijn ouders kunnen betrappen. Geen uitdaging ging je uit de weg, je was zo ondernemend!
Normaal aankleden met jou was er ook niet bij. Je had iets met voeten en onderbenen. Die waren gewoon gemaakt om in te happen. Dat was me toch prachtig. En broeken zijn om te tunnelen volgens jou, dus ik stond iedere dag hinkend mijn broeken aan te trekken, want in mijn broekspijp zat een fret die al klaar zat om in mijn voeten of benen te happen. Ik heb toen soms wat lopen mopperen, maar ik zou er nu een moord voor doen, om weer te hinken.
Bijna 7 jaar ben je geworden, dit mocht je op 2 maanden na niet halen. Afgelopen oktober werd je ziek. Geen seconde getwijfeld en naar Hanneke geweest. Hieruit bleek een nierontsteking en een laag suiker. Typisch.. je hebt jarenlang op prooi gestaan. Je verslond de muizen en de ratten, je was er dol op. Ook had je grote bijnieren, ook typisch want je had een implantaat. In januari ben je geopereerd aan de insulinomen. Dit was een heftige operatie want je scheen ook een longontsteking te hebben. Je had even tijd nodig om weer op te knappen maar daarna was je er weer. Mijn speelse, uitdagende gekke frettenvriendje.
Dit heeft jammer genoeg maar een maandje mogen duren.. je ging slecht lopen.... weer naar Hanneke gegaan en naar huis met de woorden "geniet er nog van zo lang het kan". Dit nieuws sloeg in als een bom, dit hadden we niet afgesproken. We zouden nog jaren lang donderjagen samen, maar het mocht niet zo zijn. Je ging super snel achteruit, normaal lopen was er niet meer bij en je viel om de haverklap om. Zin had je nog wel, maar je was ook moe. Dit vond ik niet eerlijk, mijn spring in het veld was er niet meer. Ik heb filmpjes terug gekeken en toen wist ik het zeker, dit kan niet meer. Je laatste ritje naar Hanneke werd een feit. Uit sectie bleek dat je naast een nieronsteking ook een ontstoken hartklep had en hierdoor longoedeem. Vermoedelijk is de infectie via de bloedbaan in je hersenen gekomen en liep je daarom zo wankel.
Lieve Saru
nooit meer al jouw kusjes
nooit meer moeten springen om je hapjes te ontwijken
nooit meer vechten met je kooi soppen
nooit meer je nerveuze getrippel in je kooi als in de ochtend de wekker ging, jij was nog eerder wakker dan ik
nooit meer met je kunnen knuffelen
Mijn liefje, ik mis je echt ontzettend, maar het was beter zo. Nu kun je weer normaal dansen met een lijfje dat wel met je mee wil werken.
Dag liefje, tot ziens
Maar ook moest ik wel weer lachen om zijn punk koppie na dat olie-avontuur, dat kan ik mij nog zo goed herinneren. 
