Frettenvraagbaak

Ik ben bezig met een theorie over de fret als solitair dier. Zoals jullie allemaal weten zitten alle opvang fretten hier apart gehuisvest en komen ze ook allemaal apart uit de kooi om te spelen. Ik benader de fretten dus allemaal solitair. Ik bemerk dat het lijkt alsof ik hiermee bepaald gedrag extra aanwakker. Zoals het onzindelijke gedrag, Ze piesen en poepen hier alles onder. En ook de gevoeligheid voor andere fretten. Veel fretten hier in de opvang hebben last van hun maag en naar mijn idee zou dat best wel eens kunnen komen omdat ik het solitaire gedrag versterk.

Als fretten in een groep gehouden worden is er een soort wapenstilstand waardoor de fret zich overgeeft aan de situatie en wacht op betere tijden. Het overleving mechanisme wordt zeg maar uitgeschakeld wat er voor zorgt dat ze alles lijdzaam over zich heen laten komen.

Doordat iedere fret hier in de opvang denkt/vindt dat het zijn of haar huis is en alle andere fretten dus indringers zijn ontstaat er een bepaalde mate van stress die sterker is dan dat de fret zich overgeeft. Natuurlijk is de ene fret er gevoeliger voor dan de andere fret. Je merk ook dat fretten die solitair gehouden worden vaak niet meer te koppelen zijn. Ook zie je dat fretten die altijd bij elkaar hebben gezeten en een eigen hok krijgen dat die op een gegeven moment ook niet meer los kunnen lopen met elkaar. Je triggerd het solitaire gedrag waardoor je het instinct aanwakkert en de overlevingsdrang weer omhoog komt.

Dit is een theorie die ik voorgelegd heb aan Hanneke en die vond het niet verkeerd klinken. Ze adviseerde me om dit op te nemen met Claudia Vinke. Dat wil ik ook gaan doen binnenkort maar ik ben benieuwd naar jullie ideeën en gedachtes.

Dat is zeker een interessante gedachte. Alleen weet je nooit hoe de fretten er aan toe zouden zijn geweest wanneer je ze wel samen had laten spelen.
Zelf ben ik er nog steeds van overtuigt dat fretten solitair zijn en ik zie dat ook steeds meer bij onze fretten. Maar ook die wonen en spelen allemaal gescheiden.
Het zou ook zomaar kunnen zijn dat we er steeds meer van bedacht zijn dat fretten geen groepsdieren zijn en daardoor het beter weten te herkennen. Het is zeker wel een goed idee om hier eens over te brainstormen in ieder geval.

In een opvang heb je ook meer geurtjes, die wat vaker wisselen ivm nieuwe fretten dan in een huiselijke situatie waar de fretten geurtjes stabiel blijven. Dit triggert misschien de maag problemen.

Dat onzindelijk zie ik wel heel erg terug. Mila is voor 90 % zindelijk behalve dan dat ik elke dag een poepje en plasje bij de deur vindt. Gelukkig doet ze dit nu op de handdoek, maar afleren dat lukt niet. Het is gewoon afbakening van haar territorium.

Ik ben dan geen opvang, maar nu ik echt een solitaire fret heb en in de winter meer, dan in de zomer ben ik blij dat ik er maar één heb.

Ik ben heel benieuwd wat Claudia ervan vindt en die vindt dit wel interessant denk ik. Ik denk wel dat je in de goede richting aan het denken bent, maar dan moet je geen groepen gaan houden hoor zoals je het nu doet, doe je het uitstekend.

Precies, daar ben ik het helemaal mee eens. Feit blijft dat ze van oorsprong nu eenmaal niet bij soortgenootjes willen zitten en dat bewijs je hier alleen maar extra mee. Alleen is het wel lastig natuurlijk voor een opvang want je hebt nu eenmaal maar beperkte ruimte.

En verder is het zo dat je als opvang niet bepaald de meest gezonde fretten binnen krijgt. Die dieren komen bij mensen vandaan die totaal geen verstand van fretten hebben en dat zal ook een rol spelen. Denk aan slechte voeding, aanschaf vanuit een dierenwinkel of broodfokker dus al een slechte start, waarschijnlijk te weinig speeltijd en ruimte en een tekort aan medische zorg en kennis. Ik denk eerder dat je daar de oorzaak van al die maagproblemen moet zoeken.

Dat is niet een interessante gedachte; dat is iets dat ik ook al geconstateerd had en de reden waarom ik de fretten samen los laat lopen. Dit heb ik je een tijd geleden (ten tijde van Mila halen) verteld. Er kleven nadelen aan apart huisvesten als je bepaalde omstandigheden hebt.... ; maar, destijds had je nog geen opvang . Dat ik niet helemaal over kwam was me al duidelijk, want je beslissing stond meer dan vast over dat alleen loslopen ook absoluut beter was . Dat is het ook, mits je een huishouden/complete ruimte met maar 1 fret kan bieden. Ik heb geen last van onzindelijkheid of maagproblemen ten gevolgde van territoriaal gedrag met mijn aanpak. Ik weet ook zeer zeker dat dit de beste middenweg is, want dat heb ik destijds toen ik solitair begon te huisvesten al gemerkt. Wanneer ik iets test test ik het direct goed, daarbij kijk ik dus ook wanneer iets 'te ver' gaat. Het niet samen laten lopen was dat overduidelijk, maar uiteraard geldt wel dat je de fretten moet matchen die dat goed kunnen samen. Als ze na 10 minuten bij enige verveling al bonje krijgen gaat er iets fout.

-> Shiloh en Yip lopen nog samen los en zijn zichtbaar blij elkaar te zien zodra hun voetjes landen in de losloopruimte. Na de tijd liggen ze ook altijd samen in de donut te slapen, hun slaapplekje in de losloopruimte.
-> de pups hebben hetzelfde (behalve slapen, veelte jong nog). Daarbij vallen 2 zaken extra op:
1. Het effect is vergroot tussen Eller en Mhysa die broer en zus zijn zelfs.
2. Ze zijn helemaal happy zodra ik een extra fret in de ruimte zet, bijv. Eller mag er pas in zodra hij zijn medicijnen op heeft, maar zodra je onverwacht een andere fret de ruimte in zet komt hetzelfde naar boven. Ze weten dat er een leuk speelmaatje bij wordt gezet.

Verder doen fretten die solitair worden grootgebracht het ronduit nooit goed in een huishouden met andere fretten. Geen pension, geen opvang, geen van al. Ze dienen ook daadwerkelijk in hun eentje te blijven en dat eigen plekje dien je met je leven te beschermen om medische problemen te voorkomen.

Net zoals alleen aan rauwvoeding wennen, is ook alleen solitaire gewenning een gevaar op medisch gebied. En die 2 hebben uiteindelijk zelfs met elkaar te maken.

mijn groep ( diego luna ivory ruby ) laten elke fret er bij doen er niks tegen zijn ze zo gewent
hier in de uk is het nog sterk van mening dat het groeps dieren zijn en alle opvangen niet eens solitaire dieren plaatsen ( ik wel) omdat het gemeen en onnatuurlijk zou zijn

natuurlijk heb ik solitrere fretten ( finnick en bino) niet omdat ze kwaalijk zijn naar de anderen of om stress maar op moment mannen met hormonen en net gecastreerd

zie ook fretten die echt niet samen willen zoals dakota en aurora
ook een aantal die speelde prima met elkaar maar konden elkaar in de kooi niet aanstaan


ben er wel van mening aleen houden versterkt het solitaire gedrag en meestal kunnen die fretten niet meer bij andere fretten

Precies... Het is al voor we solitair begonnen te denken dat eenmaal apart zetten, 90% zekerheid geeft dat de fret vervolgens geen andere fret meer zal dulden. Die keuze maak je aan het begin van het leven van een fret: hou je ze sociaal of apart. Apart heeft de nodige consequenties. Maar we weten intussen medisch een stuk meer van oorzaken van stress en maagproblemen, waardoor we het ook sneller aan deze oorzaak kunnen verbinden. Dat het niet goed ging of was, wisten we echter voor die constatering ook al.

Het solitair houden heeft meer te maken met apart huisvesten. Ieder hun eigen slaapkamer. Wanneer je meerdere fretten in huis hebt, zul je hoe dan ook ergens een sociale middenweg moeten vinden. Ze volstrekt apart proberen te houden is dat niet.

Ik vermoed als je straks gebruik kan maken van de buitenren dat het dan ook wel beter gaat met de fretten. De luchtjes vervliegen meer, zodat ze minder last van elkaar hebben.

Ik heb een keer een vakantiefretje gehad en die speelde alleen maar in de ren en de buizenstelsel van Mila sloot ik dan af en Mila had nergens last van. Binnen kunnen de luchtjes niet zo makkelijk vervliegen.

Ik vermoed ook dat als er een stabiele frettenpopulatie is en dan met bijv max 4 fretten, dat er dan ook minder problemen zijn en dan apart slapen en spelen.

Een opvang is niet te vergelijken met een huissituatie waar alles stabiel is vind ik. En je weet totaal niet de achtergrond van fretten hoe ze gehouden zijn. Vergeet ook niet dat je opgezadeld wordt met problemen die andere fretteneigenaren niet zien en los dat maar eens op.

Ook toen ik meerdere fretten had de B'tjes en ook met Nibbit heb ik nooit maagproblemen gehad en die sliepen apart en speelden apart, maar dat was weer in een stabiele omgeving zonder wisseling van fretten.

Klopt. Het is gewoon een komen en gaan aan fretten, al dan niet met extra problemen (vrijwel altijd wel... ieder heeft zijn handleiding en rugzakje).

Een fokker die veel in- en uitstroom heeft heeft dit zelfs minder, want er zijn hier meer jonge fretten (= voor volwassenen geen bedreiging) en bovendien hebben die fretten dus ook geen rugzakje die er opgroeien. Ze worden na een aantal jaren vaak herplaatst naar een definitief huisje en daarmee is de kous af.

Ik heb daar gelukkig dus geen last van, want ik fok op andere wijze. Het 4 tal dat er nu is zal ook tot hun dood bij me blijven, wat niet heel gewoon is voor een fokker. Bij mij hoef ik niet om het jaar een generatie verder te gaan, maargoed de redenen en gevolgen daarvoor zijn weer een heel ander verhaal . In elk geval vind ik dat verschil interessant, en wordt ik des te meer bevestigd in dat ik het op die wijze in ieder geval zo stabiel mogelijk hou...

Zullen we het niet over fokken hebben? Daar gaat het nu niet om en voordat we teveel afdwalen hierbij het verzoek om on-topic te blijven

Ik had het niet over fokken geloof ik, maar over fretteninstanties waar veel in- en uitstroom plaatsvindt, en dus waar dit onderwerp op van toepassing / testbaar / snel merkbaar is.

In drie van je posting van vandaag en gisteren, in verschillende topics, spreek je over jezelf als fokker en dat zien we hier liever niet op dit forum. Dat staat ook in onze regels.
En daarom is er nu ook het laatste over gezegd in dit topic, eventueel kun je erover contact met ons opnemen via de pb functie. Dus vanaf nu weer on-topic.

Mette schreef:Dat is niet een interessante gedachte; dat is iets dat ik ook al geconstateerd had en de reden waarom ik de fretten samen los laat lopen. Dit heb ik je een tijd geleden (ten tijde van Mila halen) verteld. Er kleven nadelen aan apart huisvesten als je bepaalde omstandigheden hebt.... ; maar, destijds had je nog geen opvang . Dat ik niet helemaal over kwam was me al duidelijk, want je beslissing stond meer dan vast over dat alleen loslopen ook absoluut beter was

Ik geloof niet dat ik helemaal duidelijk ben. Ik ben er meer dan 100 procent van overtuigd dat hoe ik de fretten huisvest en loslaat lopen dat dat de juiste is. Fretten samen houden om ze minder solitair gedrag te laten vertonen is natuurlijk een verkapte vorm van niet het natuurlijk gedrag te laten vertonen. Ik ben er namelijk sterk van overtuigd dat jou fretten op latere leeftijd ook maagproblemen krijgen door de stress van elkaar. Alleen jou vorm van stress(continue aanwezig) is anders dan mijn vorm van stress(acute stress) waardoor je andere reacties krijgt.

Ik stelde deze vraag dus ook niet om te kijken of ik het goed doe(want nogmaals daar ben ik van overtuigt) maar meer of er mensen zijn die dit gedrag ook herkennen in fretten die solitair gehouden worden. Dus fretten die je solitair gaat houden worden nog meer solitair zoiets

Even als voorbeeld:

Jaren geleden toen ik me eigen fretten nog had en ze kregen een hormoonimplantaat als alternatief voor castratie werden ze schijnzwanger en heb ik ze uit elkaar moeten halen. Nadien konden ze eigenlijk niet meer goed samen gehouden worden en ik dacht altijd dat dat kwam door het vechten wat ze deden door de schijnzwangerschap en dat ze zeg maar boos waren op elkaar. Maar nu denk ik dat ik door ze apart te huisvesten het solitaire gedrag de ruimte gaf zich te ontplooien en dat ze daardoor geen andere fret meer accepteerde. Zo bedoel ik het een beetje, klinkt dit bekent?

Ik ben er mee eens dat een opvang anders is dan een stabiel huishouden. Het introduceren van steeds weer andere geuren, door het binnen halen van nieuwe dieren triggert de territoriumdrang. Dat is iets waar je als opvang niet onderuit komt.
Ik vind het juist een heel goed streven van jou dat je de dieren gescheiden wilt houden Chaimel. De meest natuurlijke weg in een onnatuurlijke situatie...het geeft wel beperkingen.

Uit eigen ervaring merk ik ook dat een territorium steeds weer gemarkeerd moet worden, als er een 'indringer' geweest is. Bij Jillz uit zich dat in onzindelijkheid bij de deur...de anderen doen het wel netjes op de bak, over de drol van de voorganger heen. Ook al het speelgoed wordt extra gewreven en alle cruciale doorlopen worden extra gesmeerd. Ik denk alleen dat maagdarm problemen, zoals jij die tegenkomt eerder een gevolg zijn van de vooraf gaande periode, dan van de territoriumdrift binnen de opvang....een enkeling uitgesloten, maar die had ook zonder de opvang last van andere fretten gehad. Ik denk juist dat jij op jouw manier voor de broodnodige rust en veiligheid zorgt, die deze diertjes zo hard nodig hebben.
Over het algemeen denk ik ook dat je kunt stellen dat je de meeste fretten na hun een eigen territorium te hebben gegeven, niet meer zo makkelijk samen met een andere fret zal kunnen plaatsen. Ik zeg dit heel voorzichtig, want de echte sociale fret, die zo zeldzaam is, zal een vriendje echt nog wel leuk vinden

Ik denk overigens dat jij aan een heel belangrijke behoefte van de fret voorziet op jouw manier, waar door erg veel mensen aan voorbij gegaan wordt. Doordat er een andere fret in de speelruimte geweest is, wordt de onderzoekszin ook geprikkeld! Er is volgens mij niets zo saai en fnuikend voor het welzijn van een fret als altijd maar in dezelfde ruimte met hetzelfde speelgoed te moeten vertoeven. Het zijn diertjes die van nature constant in beweging zijn en onderweg allerlei geuren en uitdagingen tegenkomen, positieve en negatieve...maar altijd uitdagend en het 'zet ze aan het denken', als je dat zo in menselijke taal mag verwoorden. Langdurige negatieve stress geeft op den duur (maag)problemen en niet de kortdurende (opwekkende) ervaring, waarna ze ook nog eens in hun eigen individuele ruimte zichzelf kunnen ontspannen.

Ik denk dat je binnen het opvang gebeuren het meest idealistische bereikt wat mogelijk is op jouw manier Chaimel.
Ja ik ben er volledig van overtuigd dat fretten territoriaal en solitair zijn....hoe ouder ze worden hoe sterker die drang naar individualisme tot uiting komt volgens mij. Pups en jonge fretten kunnen vaak heel leuk met elkaar spelen en slapen, maar ook dan zie je soms al de echt individualisten er uit springen...ook al spelen ze wel mee. Je moet het wel willen en kunnen zien
Ook zit er een wezenlijk verschil in tolerantie tussen gecastreerde en ongecastreerde dieren. Jij hebt toch vaak te maken met fretjes die ongecastreerd, loops of bronstig binnen komen. Dat wekt agressie en verdediging op bij andere fretten. Reacties zullen dan vaak feller zijn en dus ook meer onzindelijkheid geven of/en onhebbelijk gedrag vertonen.

Ik denk dus niet dat je binnen de opvang moet gaan socialiseren, omwille van het verminderen van territorium drift. Wel denk ik, dat als je zou willen, je er de juiste dieren voor hebt en je er genoeg tijd voor hebt, je wel soms twee fretten met elkaar zou kunnen laten spelen....ik zeg dit heel voorzichtig, want je moet er met je neus bovenop zitten om te zien of het wel goed gaat en blijft gaan. Soms kan het echt leuk gaan samen....meestal niet. Helemaal afhankelijk van de fretten die je hebt.

Chaimel schreef:Jaren geleden toen ik me eigen fretten nog had en ze kregen een hormoonimplantaat als alternatief voor castratie werden ze schijnzwanger en heb ik ze uit elkaar moeten halen. Nadien konden ze eigenlijk niet meer goed samen gehouden worden en ik dacht altijd dat dat kwam door het vechten wat ze deden door de schijnzwangerschap en dat ze zeg maar boos waren op elkaar. Maar nu denk ik dat ik door ze apart te huisvesten het solitaire gedrag de ruimte gaf zich te ontplooien en dat ze daardoor geen andere fret meer accepteerde. Zo bedoel ik het een beetje, klinkt dit bekent?

Dat denk ik ook. Ik denk dat die dames voor hun implantaat al niet 100% sociaal naar elkaar waren, maar elkaar accepteerden. Nadat je ze uit elkaar gehaald hebt en ze individuele ruimte gegeven hebt, hebben ze hun eigen territorium gevoel kunnen ontplooien en wilden ze niet anders meer.

Jillz heeft bij mij een hele verdieping van het huis voor zichzelf gekregen. Ze is vrij, dag en nacht. Dat is haar territorium. Zij mag als ze wil naar beneden, in het territorium van mijn andere twee fretten. Dat doet ze ook, maar practisch altijd met een dikke staart van opwinding. Niet uit boosheid, maar omdat ze in een 'vreemd' territorium komt. Ook als een van de andere fretten boven is geweest, wat zeer uitzonderlijk gebeurd, loopt ze met een plofstaart rond. Dan is ze onzindelijk op haar grensgebied. Heel duidelijke territoriumtaal. Zij is opgegroeid samen met Baldur, dat was echt een leuk stel samen. Daarna kwam Nix, die was al niet zo leuk meer....heel af en toe waren ze eens samen. Sinds ze haar eigen etage heeft zijn andere fretten (en met name moeren!) zeker niet leuk meer.

Ik ga even helemaal terug naar de basis. Volgens mij heb je in de discussie bij fretten solitair/solidair twee dingen: nature en nurture. Nature en nurture is een eeuwenoud debat in de biologie/psychologie met als vraag: is gedrag/karakter van een individu aangeboren of aangeleerd? In jouw discussiepunt lijkt je vooral te neigen naar nurture met de stelling dat solitair gehouden dieren solitairder worden, dus dat het ligt aan de omgeving.

Ik ga zelfs met de theorie mee dat het van beide kanten komt, dus een karakter/gedrag is zowel aangeboren als aangeleerd. Als ik dat toepas op fretten met uitstapjes naar andere dieren.

Nature
Naar de Europese bunzing zijn niet enorm veel onderzoeken gedaan, maar wat we weten is het volgende:
1. De bunzing leeft in principe solitair, maar er is een overlap in territorium tussen verschillende geslachten.
2. Bunzingen accepteren dat er dieren van het andere geslacht zijn, maar vermijden elkaar wel in tijd.
3. Bij verwilderde frettenpopulaties wordt gezien dat die dieren wat socialer zijn. Niet dat ze in groepen leven, maar ze gebruiken bijvoorbeeld vaker dezelfde slaapplek.
4. De bunzing is afhankelijk van het seizoen verdraagzamer of minder verdraagzaam naar soortgenoten. De bronst speelt hier bij rammen een belangrijke rol (in het dekseizoen zijn ze feller naar andere rammen), bij moertjes speelt zowel het dekseizoen als het pupseizoen een rol (als er pups zijn, verdedigen ze hun territorium feller tegen zowel mannelijke als vrouwelijke dieren vanwege voedsel).
5. Op het moment dat er geen bronst of pups meer zijn er er meer voedsel beschikbaar is, de herfst, zijn bunzingen toleranter naar elkaar toe.

Wat je dus al van nature ziet, is dat er een aantal factoren meespelen bij de bunzing die de mate van solitair/verdraagzaam gedrag bepalen. Bij de gecastreerde fret zie je die seizoensverschillen in mindere mate terug, al hoor ik in praktijk wel vaker dat in het voorjaar de dieren plots wat feller tegen elkaar worden.

Daarnaast speelt het individuele karakter van de dieren een grote rol. Om de overlevingskansen van een soort te vergroten, zorgt moeder Natuur er vaak voor dat er in één nest pups dieren met uiteenlopende karakters geboren worden. Het karakter van het dier dat het beste bij de omgeving past, zal overleven. Bij honden bijvoorbeeld zie je ook vaak dominantere dieren en een aantal die veel zachter zijn in karakter. Bij de fret/bunzing kan het dus goed zijn dat er in één nest pups zitten die uitgroeien tot echt solitaire dieren en anderen die verdraagzamer zijn.

Bij fretten is hier niet zoveel onderzoek naar gedaan, bij de kat wel. Bij katers zie je twee verschillende types katers: de topkaters en de 'sulletjes'. Topkaters zijn de echte stoere katers die met alle katten vechten, gescheurde oren hebben en een hekel hebben aan andere katten. Zij leven ook altijd alleen en hun dagbesteding bestaat uit het vechten en dekken van poezen. De 'sulletjes' zijn katers die een stuk minder stoer zijn en vaak juist in groepjes optrekken. Zij denken er niet aan om te vechten, maar reizen stilletjes achter de topkater aan in de hoop dat hij nog een poes is vergeten te dekken. Zo zie je bij katten heel duidelijk verschillen in individuele dieren, de ene kater is véél minder verdraagzaam dan de ander.
Daarnaast zie je bij katten dat ze socialer worden als er meer voedsel beschikbaar is. Dat is ook altijd een belangrijk criterium bij sociaal/solitair gedrag. Hoe minder voedsel er is, hoe a-socialer dieren onderling zijn. Ook bij de bunzing zie je dat in zekere mate terug.

Ik heb het hier overigens de hele tijd over de mate van verdraagzaamheid bij de bunzing of fret, dus niet dat het dier van nature sociaal is (geworden). Bij verdraagzaamheid denk ik aan in hoeverre ze in staat zijn een territorium te delen en hoeveel stress een soortgenoot oplevert. Ook zal het onderlinge karakter van beide dieren meespelen. Twee dominante fretten bij elkaar zetten is vaak vragen om problemen. Twee zachtaardige fretten bij elkaar, bij voorkeur familie en man/vrouw kan in praktijk een heel stuk beter gaan. Er zijn bij fretten legio voorbeelden van fretten die hun hele leven prima met andere fretten kunnen opschieten. Ik geloof absoluut niet dat dat 100% aangeleerd is. In dat geval zouden wij namelijk alle levenslang fretten 'sociaal kunnen maken' door ze op een bepaalde manier te houden.

Nurture wil ik even in een aparte post doen, anders wordt dit bericht zo lang en ben ik ineens mijn verhaal kwijt. Ook wil ik daarvoor even teruglezen .

Zo, weer even tijd gevonden hoor voor het stukje 'nurture', oftewel 'solitaire opvoeding'. Ik herhaal misschien mensen, maar ik probeer het zo even op een rijtje te zetten

Allereerst: ik denk dat een opvangsituatie moeilijk te vergelijken is met een normale situatie. In een opvang komen over het algemeen niet de meest gezonde dieren binnen, ze hebben al stress van de verhuizing en ze komen in een compleet niet territorium. Dubbels stress dus! Dat nieuwe territorium moet je niet onderschatten. Alle fretten in de opvang (op de eerste na) komen terecht in het territorium van andere fretten. Bob Church gaf al aan dat dat meer stress geeft voor dan de 'eigenaar van het territorium' die de indringer ontdekt. Wat een fret dan gaat doen, is proberen zijn plek te vinden door alles af te bakenen en onzindelijk te zijn.

Ik denk eigenlijk dat alle fretten dat doen, ook fretten die in groepen gehouden worden. Als er een nieuwe fret in huis is, dan zie je vaak dat alle dieren onzindelijk gedrag gaan vertonen. Vaak is het tijdelijk, maar in een opvang heb je meer wissel van dieren en kan dat langer aanhouden. Een andere theorie die ook mee kan spelen, is dat zwakke dieren de sterke dieren onrustig maken. In een opvang heb je helaas te maken met zieke en zwakke dieren. Andere fretten pikken die dieren er feilloos uit en tegen zwakke dieren zullen ze nog feller zijn, omdat die roofdieren aantrekken. Dus dat soort dieren wil je als eerste je territorium uitwerken..

Ook bij solitair houden heb je te maken het 'nature' zoals ik hierboven beschreef. Mijn beste praktijkvoorbeeld zijn Montu en Fosco. Twee mannelijke fretten, even oud en geweldige dieren. Fosco was een meer dominant type, Montu de zachtaardige fret. Die twee fretten sliepen en speelden altijd samen en geen onenigheid. Ik had Montu en Fosco in de tijd dat ik nog 'fretten verzamelde'. Fosco is de fret geweest die heeft gezegd 'tot hier en niet verder'. In mei had ik twee fretten erbij gehaald en dat ging wel in de groep, de fret die ik twee maanden later kreeg, dat was oorlog. Fosco accepteerde vanaf dat moment geen enkele fret meer. Later ging er weer fretten dood en had ik uiteindelijk Fosco en Montu nog over. Als tweede groep had ik toen buiten (in Deurne) mijn vier bontgenootjes. Fosco was écht gevaarlijk met andere fretten, want ik denk dat hij ze dood zou bijten. Montu accepteerde toen ook geen andere fretten meer (maar was minder agressief) en onderling bleef het geweldig gaan tussen die twee. Het bijzondere vond ik dat toen Fosco overleed, Montu weer toleranter leek naar de vier Bontgenootjes. Niet dat ik ze ooit samen heb gehad, maar het was niet meer zo 'gevaarlijk'.
Wat ik met dit voorbeeld wil zeggen, is dat beide fretten dezelfde opvoeding, leeftijd en hetzelfde leven hadden, maar andere afkomst. De ene fret reageert totaal anders op nieuwe fretten dan de ander. De 'nurture' is in dit geval gelijk, maar de 'nature' is totaal verschillend op dit vlak. Wel zag ik heel duidelijk dat Fosco door de tijd heen steeds feller werd, wat ongetwijfeld ook met de omgeving 'nog meer fretten!' te maken had.

Maar ik durf niet stellig te beweren dat er bij Montu nooit een fret bij zou kunnen na solitaire opvoeding. Daarvoor was het een te zachtaardig dier. Bij Fosco ben ik ervan overtuigd dat het voor een andere fret levensgevaarlijk zou zijn. Voor de meeste fretten zal het er ergens tussenin liggen. Sjeng had ik best samen kunnen houden met andere fretten, maar van hem 'hoefde het niet zo'.

Wat ook erg meespeelt in onderlinge acceptatie en wat zijdelings door Minka wel wordt genoemd, is 'stressreductie'. Van Hanneke hoorde ik ook iemand die bronstige mannen in de tuin had en dat ging best aardig. Dat geloof ik ook wel, omdat die fretten zoveel afleiding hebben én elkaar kunnen ontlopen (dus ook een eigen territorium 'afspreken') dat ze zo wat toleranter zijn naar soortgenoten. Binnenfretten in een kooi kunnen maar weinig doen met stressreductie. Geuren blijven hangen en kooien zijn relatief klein. Ze zijn zich dus ook voortdurend bewust van elkaar. Dat is voor mij ook een extra reden om fretten buiten te houden. Zij ervaren de wereld veel meer in geluiden en geuren en leven bovendien bij voorkeur als wij slapen. Buitenfretten hebben meer keuze en vaak ook meer ruimte. Dus als je zegt dat je nog iets zou willen verbeteren, dan zou ik voor permanente buitenverblijven gaan. Maar ik begrijp heel goed dat dat in een opvang lang niet altijd mogelijk is (ook weer vanwege die zieke fretten), maar ook praktisch met ruimte.

Om helemaal op je stelling terug te komen, ik denk wel dat fretten die solitair gehouden worden ook door de jaren heen minder flexibel worden. Al is dat ook inherent aan ouder worden. Mensen en ook dieren worden ook minder tolerant als ze ouder worden. Dat zal ook met hersenontwikkeling te maken hebben en een bepaalde plek die je verworven hebt in de maatschappij/omgeving. Als student vind je het geweldig om in een studentenflat te wonen, als je eenmaal 40 bent, moeten de meeste mensen daar echt niet meer aan denken .
Het solitair leven past eigenlijk het meeste bij de fret en als ze dat eenmaal bereikt hebben, is het moeilijk om te accepteren als er alsnog een soortgenoot bij wordt gezet. Eigenlijk zie je dat bij mensen ook, maar dan in menselijke vorm. Er zijn (meestal) vrouwen die ab-so-luut niet zonder relatie kunnen en liever nog de eerste de beste boer van straat plukken dan alleen te zijn. Er zijn ook eeuwige vrijgezellen die zich niet meer kunnen aanpassen aan leven met een partner. Dat heeft ook te maken met individuele flexibiliteit (nature) en hoe ze opgegroeid zijn (nurture). En dan zijn mensen van nature nog sociaal, dus kun je je voorstellen hoe moeilijk het voor een fret is als je ze iets onnatuurlijks vraagt om samen te wonen?

Chaimel schreef:Ik ben bezig met een theorie over de fret als solitair dier. Zoals jullie allemaal weten zitten alle opvang fretten hier apart gehuisvest en komen ze ook allemaal apart uit de kooi om te spelen. Ik benader de fretten dus allemaal solitair. Ik bemerk dat het lijkt alsof ik hiermee bepaald gedrag extra aanwakker. Zoals het onzindelijke gedrag, Ze piesen en poepen hier alles onder. En ook de gevoeligheid voor andere fretten. Veel fretten hier in de opvang hebben last van hun maag en naar mijn idee zou dat best wel eens kunnen komen omdat ik het solitaire gedrag versterk.

Ik heb juist het tegenovergestelde ervaren.
Ik had mijn eigen 6 fretten apart zitten op twee na, dat ging met die twee prima samen. Al mijn fretten waren gezond, geen maag-darmproblemen, niks, ze waren gewoon lekker fret.
Door omstandigheden kwamen er 5 fretjes bij die plotseling opgevangen moesten worden.
Binnen twee maanden kon ik duidelijk ander gedrag waarnemen bij mijn eigen fretten, ze werden drukker, gingen overal plassen en poepen en hun ontlasting werd ook veel slechter. Maagklachten kwamen en dan juist bij hen, en niet bij de bijgekomen fretten. Na een jaartje zijn er binnen een half jaar 5 fretten van mij ingeslapen, volgens Hanneke aan maagklachten door stress, ik heb het daar vaak genoeg over gehad met haar en ze wijt het alleen maar toe aan het feit dat er opeens zoveel fretten waren bij gekomen.
Ik heb mijn lesje geleerd en ga nooit meer veel fretten bij elkaar zetten, ik ga uit van het solitaire levensgedrag, twee fretten is voor mij de max, en dan slapen in een aparte kooi.

Ik snap dat er in een opvang anders mee omgegaan moet worden, dat die vaak in een moeilijk pakket komt, omdat je nooit weet wie en wat er binnen komt aan nieuwe fretjes. Ik denk dat de oplettendheid dan nog groter moet zijn en elk klein lichamelijke ongemak bij elke fret waaruit ook maar enige stress zou blijken bekeken moet worden en dat je aan de hand daarvan gaan handelen. Desnoods de fret met de meeste problemen helemaal alleen gaan zetten.

Alles klinkt nog steeds bekend Chaimel en je uitleg voegt voor mij niet veel toe. Ik sta nog achter mijn voorgaande berichten dat dit voor mij jarenlange oude informatie is.

Ik kan eigenlijk weinig zinnigs hier aan toevoegen aan gezien Blackie en Witte ,die overigens zusjes van elkaar zijn, alles samen doen.
Ik ben er zelfs van overtuigd dat deze 2 dametjes stress krijgen als ze niet bij elkaar zijn!
Ze zijn altijd samen( dag en nacht) en als ze elkaar ook maar eventjes kwijt zijn, dan gaat de 1 naar de ander op zoek.
En ze lopen de hele dag los, dus ze kunnen elkaar ook de ruimte geven als ze dat zouden willen maar dat willen/doen ze niet.
Misschien zijn mijn dametjes uitzonderingen op de regel maar ik ben wel blij dat deze 2 zo zijn.

Maar als ik zo het gedrag van Mila volg, hetgeen me erg interesseert, dan denk ik dat er best iets te zeggen valt over de theorie van Chaimel.