Frettenvraagbaak

Hier kunnen ervaringen geplaatst worden waar je tegen aan loopt als het om het gedrag van je fret gaat.

Onze fret Donna is een bijtfret....

Donna kwam bij ons uit een opvang. Ze was daar binnengebracht terwijl ze zwanger was maar helaas kreeg ze een nest dode pups. Tevens was het een bijtertje waardoor het niet makkelijk zou worden om te worden herplaatst.
Omdat wij gelukkig niet bang zijn voor een fret die zo bijt hebben wij destijds besloten om Donna met ons mee naar huis te nemen. In de opvang laten was geen optie en ook een bijtfret verdient een goed leven.

Zo gezegd zo gedaan! Donna was al snel een heerlijke kleine opdonder. Het is een mooi spierwit albino dametje en ze kan soms de houding hebben van een bouwvakker en een blik waar je bang van wordt. Met andere woorden, we waren meteen helemaal weg van haar!
Maar dat bijten dat was best wel lastig. Probeer maar eens nageltjes te knippen als er een klein perforatortje om zich heen hapt en als ze beet had dan was het ook beet!

Ook met Donna moesten we naar de dierenarts voor controle. Tegen de dierenarts vertelde we vol trots hoe leuk ze wel niet was maar bij het pakken in de nekvel voor de palpatie was er weinig over van dat leuke fretje.... Hap snap en raak! De dierenarts keek ons over haar brilletje aan en vroeg: "Ik dacht dat jullie zeiden dat ze zo leuk was?" Ook slaagde ze met dikke vlag en wimpel voor de pincet test. Gelukkig konden we er om lachen maar het gaf wel aan dat Donna een lastig te behandelen fretje zou zijn.

Ze heeft hier thuis een maatje, Max (een grote lompe sandy) waarmee ze soms leuk kan spelen. Soms, want Max is ongeveer drie keer zo groot als Donna dus het is wat dat betreft geen match.
Het is dan grappig om te zien dat Donna een 'hap voorkeur' heeft en dat ben ik gelukkig niet! Marjan is helaas wel regelmatig de klos. Dat is meestal als Max haar voor de zoveelste keer ondersteboven heeft gespeeld en ze even haar 'enthousiasme' kwijt moet. Als we haar dan een beetje helpen tegen Max dan is het ook meteen hap en raak. Heel soms is Max zelf de klos en dan wordt hem weer even z'n plaats gewezen....
Ook kan ze in haar eentje ineens helemaal uit haar dak gaan. Dan ligt ze op haar rug gek te doen en te spartelen en ze vindt het dan geweldig als we met een dekentje of speeltje lekker gek maken.

Als haar nagels weer geknipt moeten worden dan kunnen we dat nu rustig doen maar ze zal en moet daarna iemand happen. En ook hier is dat meestal Marjan terwijl ze mij dan me rust laat. Het is echter niet echt bijten meer maar even stevig happen.
Ook bij controles bij de dierenarts gaat het stukken beter en ze bijt alleen om zich even af te reageren wanneer ze weer geprikt is. En dan mag ze ook even bijten, uiteraard niet te lang en niet doorbijten maar gewoon net genoeg om haar frustratie even te uiten. Daarna is het weer over en is het op haar manier een lief fretje.

Als ze los is dan laten we haar meestal lekker haar eigen gang gaan. Het is absoluut geen knuffelfret en dat doen we dan ook meestal niet en als we wel een poging doen dan merk je meteen dat ze je handen opzoekt. Het blijft dus bij een kleine knuffel en dan zetten we haar gelijk weer op de grond.

Met de tijd dat ze bij ons is, is Donna milder geworden. Misschien is het haar leeftijd (ze is inmiddels bijna 5) of omdat we haar 'op haar manier' d'r gang laten gaan.
Donna is hier gelukkig zien we. Ze kan hier zichzelf zijn en als ze wil kan ze lekker ravotten met Max die alles best vindt. Het blijft een fretje met een kleine gebruiksaanwijzing maar wij zouden haar voor geen goud willen missen.

Broer en zus, geen goede match

Kai en Bo waren 6 weken oud toen zij bij ons kwamen wonen. Ze kwamen bij een fokker vandaan en waren, ondanks hun iets te jonge leeftijd, goed volgroeid.
Omdat zij uit hetzelfde nest kwamen, kwam het niet bij ons op dat die twee wel eens helemaal niet bij elkaar zouden passen.
Ze kregen samen een hele grote kooi, een omgebouwde hondenbench met twee verdiepingen.



Ze groeiden samen op, zonder al teveel problemen. Ze kregen uitsluitend prooi en we dachten het helemaal goed te doen met die twee.
Buiten de kooi bemerken we al snel dat het spelen met elkaar vaak uitliep op ruzie. Maar Kai was een uit de kluiten gewassen man en bereikte in zijn eerste winter een gewicht van 2,3 kilo. Dametje Bo was niet klein met haar 1 kilo maar nog altijd een stuk kleiner dan haar grote broer.
Tijdens het spelen ging het er regelmatig ruw aan toe waarbij Kai zijn gewicht in de strijd gooide en Bo haar pinnige karakter liet zien. Vaak moesten wij ze dan uiteindelijk toch uit elkaar halen omdat er werd geblazen en soms zelfs gepiept.



Maar samen in de kooi lieten zij nooit vervelend gedrag zien en kropen zij vaak heel schattig bij elkaar.
Totdat Kai toen hij 2,5 jaar oude werd ontzettend ziek werd. We gingen met spoed naar de dierenarts en die dacht aan een obstructie in het maag- darmkanaal omdat op de rongenfoto duidelijk nog botjes van de prooi werden gezien in de maag. Prooi die hij de vorige dag had gegeten.
Kai werd open gemaakt en de botjes werden verwijderd uit zijn maag. Daarbij constateerde de dierenarts dat de maagwand zodanig was aangetast dat zij dacht aan maagkanker en er werd een biopt genomen.

Om een lang verhaal kort te houden, gelukkig was het geen kanker maar Kai bleek een serieus maagprobleem te hebben dat hoogstwaarschijnlijk was ontstaan door stress. Wij kregen het advies om die twee onmiddellijk uit elkaar te halen en ieder een eigen kooi te geven.
Dit ging alleen niet gelijk zonder problemen. Bo vond het duidelijk heerlijk en genoot van haar eigen ruimte. Kai daarentegen brak de hele tent af en was het duidelijk niet eens met de scheiding.
Toch hebben wij door gezet, hoe moeilijk dit ook soms was, en uiteindelijk zagen wij ook steeds meer het verschil in karakters van die twee.
Bo was heel aanhankelijk naar mensen toe en tolereerde haar broer zolang hij niet al teveel aandacht van haar vroeg. Kai vond het spelen met ons helemaal leuk maar was gelijk afgeleid wanneer zijn zusje langs kwam racen.
Uiteindelijk is het toch een hele goede beslissing gebleken om die twee te scheiden en heeft Kai nooit meer last van zijn maag gekregen.

Twee volle rammen in een hok....geen goede zaak!

Ik heb sinds een maand een nieuwe fret, Nix genaamd. Via een goede kennis had ik een seintje gekregen dat er een heel leuk albinomanneke dringend een nieuw huis nodig had. Na contact opgenomen te hebben met de eigenaar, wisten we in ieder geval dat hij niet gecastreerd was en niet geënt. We besloten om bij hem gaan kijken.

Eenmaal daar aangekomen, bleken ze veel meer fretjes te hebben. In huis loopse moertjes, waarvan er een al gedekt was en buiten zaten dan twee ongecastreerde rammen, die voor HET werk moesten zorgen. De rammen zaten echter wel bij elkaar in een hok! Het was gelijk duidelijk welke van de twee het meest zijn rechten liet gelden. Nix zijn nek lag helemaal open. Het was een grote bloederige wond van de ene schouder naar de andere. Ondanks de dikke huid die fretten in de nek hebben, was het goed doorboord door de tanden van 'zijn maatje' en ook pijnlijk voor hem.
Hij was ook aan de magere kant. Waarschijnlijk werd het grootste deel van het eten door zijn veel grotere kooigenoot ingepikt.

De volgende dag had ik gelijk een afspraak gepland voor hem bij de Frettenkliniek. Zo'n wond was door de dierenarts helaas al vaker gezien en geneest meestal goed vanzelf. Er zaten echter een paar diepe gaten in en omdat het geheel toch wat gezwollen was, heeft hij een antibioticum ingespoten gekregen. Verder is hij helemaal nagekeken en heeft hij gelijk zijn enting tegen hondenziekte, een chip en een implantaat gekregen. Zijn oren waren beiden bevolkt door hele volksstammen oormijten, waar een dag eerder bij thuiskomst gelijk al Stronghold voor gegeven was.

Na een week begon zijn nek er al wat beter uit te zien, in die zin dat er nu overal korstjes zaten op de wonden. Er zat alleen wel veel vocht onder de huid, wat een beetje begon uit te zakken naar zijn hals. Het was ook nog erg pijnlijk voor hem.
Ik heb er een papje van groene klei op gesmeerd en dat een klein kwartiertje laten zitten. Dat was de tijd die ik hem kon afleiden met wat lekkers en speeltjes. Toen vond hij het welletjes en heb ik het er af gespoeld. Diezelfde dag nog was het allemaal veel minder gezwollen en vuriger op de huid. Ik heb het een volgende dag nog willen herhalen, maar die slimmerik wist precies wat hem te wachten stond en had er duidelijk geen zin in, om weer met een plakkraag op schoot te moeten zitten. Dat feest ging dus niet door

We zijn nu een maand verder. De laatste korstjes beginnen nu af te vallen. Je ziet in zijn hele nek littekentjes, maar ik verwacht dat het met de tijd wel weg zal trekken. Zijn huid is nog wat donkerroze, maar dat zal ook met het verstrijken van de tijd verdwijnen. Het is absoluut niet pijnlijk meer voor hem en als zijn zomervachtje mooi door is, zie je er op het eerste gezicht niets meer van.

Je kunt absoluut niet twee ongecastreerde rammen in dezelfde kooi houden. Dit voorbeeld is al erg genoeg, maar is goed afgelopen. Er zijn genoeg gevallen bekend met zeer ernstige verwondingen of zelfs een dodelijke afloop voor een van de twee. Dan hebben we het nog niet over de enorme stress waar beide dieren mee te maken krijgen. Zeker in de bronst periode hebben fretten heren een enorme territoriumdrift en strijden agressief om dit te verdedigen.

Een kort filmpje waarin je de wond in zijn nek kunt zien