Ons ventje is inmiddels aardig ingeburgerd en zijn implantaat begint effect te tonen. Hij begint nu ook flink te verharen. Tijdens de hormoonschommelingen liet hij wel zien zich even niet lekker te voelen; een weekje ongeveer. Inmiddels is hij alweer bijna een week zijn oude zelf en stuitert er op los. Alles is leuk, behalve de hond. Die vertrouwt hij niet; en terecht. Floyd wil steeds achter hem aan. We moeten hem echt onder controle op de bank houden. Gisteravond had ik Floyd even op de gang gezet om Scotty wat meer vrije ruimte te geven en hij heeft heerlijk op de bank gespeeld. Vanaf de bank natuurlijk de vensterbank in. Hij wordt steeds handiger, maar springen en klimmen kan hij nog echt niet. Te veel last van de zwaartekracht
Hij vermaakt zich uitstekend. Hij is wel wat apart voor een fret want hij wil niet tunnelen en door buizen. Alles wat erg donker is van binnen of een besloten ruimte is wil hij niet in. Ook niet de lange buis, die recht is en hij de uitgang gewoon kan zien. De kraaktunnel gaat hij niet in. Nu had ik nog een oudere witte liggen en als ik die flink open hou voor hem durft hij er in te stappen en vindt hij het ook wel leuk. Zelfs de transparante buis wil hij niet door. Misschien komt het nog...
Ik vond hem vanochtend in ons bed Hij is zichzelf toch aan het uitdagen om overal te komen wat interessant is. Hij moet flink klauteren om op ons bed te kunnen komen
Ahh de schat, geef m ongelijk..het zijn vooral die geuren die ze lekker vinden denk ik, althans Miya wil ook altijd op bed en dan het liefst onder de dekens lekker snuffelen..
Het is zo’n vrolijk manneke en lijkt naast wat misselijkheid heerlijk in zijn pelsje te zitten. Hij heeft de grootste lol met zijn speelgoed. Vooral die mini zandvormpjes die al jaren onaangeraakt in de bak liggen zijn heel favoriet. Hij sleept ze over naar toe, rent ermee in zijn bekkie rond en verstopt ze. Ik kom ze op de gekste plaatsten tegen Als het straks weer warmer weer wordt maar weer een bak water met flessendoppen neerzetten, kijken wat hij daar mee doet.
Scotty had een tumortje aan zijn achterpoot. Eerst is er geprobeerd om het te behandelen, maar dat is niet gelukt.
Na de behandeling groeide het snel door. Ik besloot dat het toch verstandiger was om het operatief te laten weghalen, ondanks de risico’s van een narcose.
Dat is vorige week gebeurd. Alles is goed verlopen en Scotty doet het super. Hij blijft keurig van de hechtingen af en stuitert heerlijk in het rond. Hij krijgt er antibiotica bij en dat doet hem duidelijk goed.
Ik heb de tumor laten opsturen voor onderzoek en het blijkt wel een mastocytoma (MCT) te zijn. Gelukkig zorgt dat bij fretten niet voor kwaadaardige uitzaaiingen, maar hij zal er waarschijnlijk in de toekomst nog meer gaan ontwikkelen.
Heb dit eens met een kat gehad, teentje eraf, kon niet anders. We bleven haar monitoren.. maandelijkse controles voor de zekerheid.
Lotje was echter niet zoals fretten kunnen zijn, snel erna weer stuiteren. De pootjes van een kat zijn super gevoelig.
Ze is toch bijna 20 geworden en door iets anders overleden.
Hopelijk komt het niet meer terug! Dat hij nog lang de boel onveilig mag blijven maken!
Hij is zichzelf toch aan het uitdagen om overal te komen wat interessant is. Hij moet flink klauteren om op ons bed te kunnen komen 
