In dit topic kun je verschillende ervaringen lezen van ons forumteam met betrekking tot insulinomen bij de fret. Elk verhaal geeft een beeld van de verschillende symptomen, de uiteindelijke behandeling en het resultaat.
Dit topic heeft als doel een volledig beeld te geven over deze bepaalde aandoening en vooral om de ervaringen in de praktijk met jullie te delen. Reageren is daarom niet mogelijk. Heb je een fret met een eventueel vermoeden van insulinomen en heb je hierover een vraag, open een eigen topic en geef een duidelijke topictitel en omschrijving van de klacht(en).
Mocht jij zelf een ervaring hebben hiermee die toch weer even net iets anders is dan genoemd en wil je een aanvulling geven op dit verzameltopic, benader dan een van de Frettenvraagbaak teamleden.
Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. insulinomen
-
Frettenvraagbaak
- Berichten: 158
- Lid geworden op: 15 jan 2013 19:04
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. insulinomen
Charley en insulinomen (en maag-darmklachten)
Charley kwam via via bij mij, samen met twee maatjes van hem. Ze zaten al enige tijd samen, maar al snel bleek dat Charley de meest ondergeschikte was van de drie en constant te maken had met het dominante gedrag van een van de andere twee fretjes. Vlak voordat hij bij mij kwam was hij wat weken gescheiden geweest van zijn maatjes en had doorgebracht in een huis, loslopend met nog twee katten en nog een oudere fret. Dat had hem geen goed gedaan, ook dat had de nodige stress met zich meegebracht.
Charley was niet goed verzorgd, hij had vieze oortjes, oormijt, was veel misselijk (plat liggen en traanoogjes) en had erg slechte, vaak dunne gekleurde ontlasting. Bij de eerste controle bij de dierenarts werd al heel snel duidelijk dat Charley een erg slechte maag- en darmwerking had, hij kreeg wat medicijnen tegen misselijkheid en een HB-kuur in de hoop dat zijn darmen daarop zouden reageren. Hij werd gescheiden van het meest dominante fretje, hij bleef wel bij zijn andere maatje samen, dat gaf geen problemen.
De medicijnen sloegen iets aan, maar na wat weken begon hij slecht te eten, viel erg veel af, en hij dronk erg veel. Er werd een röntgenfoto gemaakt en daarop was duidelijk te zien dat er een haarbal in zijn maagje zat. Hij werd geopereerd en de haarbal verwijdert. Hij werd levenslang op de sucralfaat gezet, een maagbeschermer. Charley was toen nog geen twee jaar oud. Ook kwam na ontlastingonderzoek de bevestiging dat hij een Corona patiëntje was, maar dat vermoeden hadden we al vanwege zijn slechte ontlasting.
Het ging een hele tijd goed met Charley, hij was alert, speelde leuk met zijn maatje en hij leek wat meer in balans gekomen te zijn. Totdat hij gewicht ging verliezen, ondanks het feit dat hij twee bakjes waltham per dag at, en daarnaast zijn brokken. Zijn gedrag begon ook te veranderen, hij werd steeds meer gestressed, hij had last van idiote stressuitspattingen speciaal na het eten en dan vooral in zijn kooi, ook vertoonde hij soms hypergedrag tijdens het spelen,
De dierenarts controleerde zijn bloedsuiker, dat was erg laag, 2,6. Bij zo een laag suiker denk je al snel aan het hebben van insulinomen (bijniertumoren), maar Charley was nog veels te jong om nu al insulinomen te hebben.
We besloten dus niet meteen te opereren, maar wel heel goed zijn gewicht in de gaten te gaan houden want dat mocht niet nog meer dalen. Er was nog bloed afgenomen om een schildkliertest te doen, maar dat was allemaal oke.
Ondertussen speelt Charley leuk met zijn maatje, hij verstopte speeltjes en balletjes, heeft plezier, hij oogde helemaal niet ziek, zijn ontlasting was wel slecht. Zijn stressbuien en zijn gewicht bleven een punt van oplettendheid.
Bij de daaropvolgende controle bleek Charley weer een laag suiker van 2,3 te hebben.
Hij liet verder niets zien van een zwakke achterhand, omvallen of staren of zo, een paar van de verschijnselen die vaak bij insulinomen voorkomen. Maar waarom bleef hij dan afvallen, kwam hij geen spatje aan en hield hij, ondanks de vele extra waltham toch een laag bloedsuiker ?
De dierenarts dacht dat het om een samenhang van omstandigheden ging, een slechte maag-darmwerking, (ook al gezien de haarbal die hij gehad had), daarnaast kon zijn maagje het voedsel niet genoeg opnemen, zo ook de suikers uit het voedsel niet. Daarbij genomen ook nog zijn stressgevoelige start van zijn leventje waar hij constant onder druk zat, dat kent ook zo zijn gevolgen op latere leeftijd. Hij kreeg speciale medicijnen en weer even aanzien.
Na 2 maanden ging ik weer op controle, een bloedtest wees uit dat zijn suiker weer laag was, te weten 3,9. De dierenarts voelde nog een kleine zwelling in de buik, dat kon mogelijk een opgezette lymfeklier zijn. Charley oogde verder helemaal niet ziek, was alert en had plezier.
Er werd nu toch besloten dat er geopereerd ging worden. De operatie verliep goed, er werden wat insulinomen gevonden, daarnaast zag de dierenarts dat er veel bindweefsel gegroeid was op de plek waar hij al eerder geopereerd was vanwege de haarbal. Dat bindweefsel kan gevoelig zijn, en kan ook meespelen bij het afvallen.
Na de operatie steeg zijn suiker naar 5,5 en dat is een veel betere uitslag dan voor de operatie!!
Na wat dagen mocht Charley weer naar huis, hij at goed, hij kreeg nog extra waltham, maar toch kwam er weer geen greintje gewicht bij. Met de hoop hem wat zwaarder te krijgen gingen we over op AD blikvoer, mogelijk zette dat wat meer aan. Ook dat at hij goed, maar het haalde niets uit, hij bleef broodmager en de onrust na het eten bleef.
De conclusie kon niets anders zijn dan dat Charley een overduidelijk chronisch maag-darmprobleem had wat hem parten speelde en wat het eten bemoeilijkte. Daarnaast werden de suikers niet goed geabsorbeerd uit het voedsel.
Het dan weer wel en dan weer niet willen eten, het afvallen en het lage bloedsuiker liep als een rode draad door alles heen.
Charley werd zwakker, hij speelde nog wel, en had plezier in alles, maar hij was broodmager. Zijn vacht werd steeds dunner, het ging opeens minder goed met dit ventje.
Toen hebben we de knoop doorgehakt en besloten Charley in te laten slapen en hem zijn rust te gunnen. De combinatie van een slechte zwakke maag, zijn darmproblemen en het niet zwaarder worden waren hem fataal geworden.
Charley heeft de 5 jaar niet mogen halen....
Charley kwam via via bij mij, samen met twee maatjes van hem. Ze zaten al enige tijd samen, maar al snel bleek dat Charley de meest ondergeschikte was van de drie en constant te maken had met het dominante gedrag van een van de andere twee fretjes. Vlak voordat hij bij mij kwam was hij wat weken gescheiden geweest van zijn maatjes en had doorgebracht in een huis, loslopend met nog twee katten en nog een oudere fret. Dat had hem geen goed gedaan, ook dat had de nodige stress met zich meegebracht.
Charley was niet goed verzorgd, hij had vieze oortjes, oormijt, was veel misselijk (plat liggen en traanoogjes) en had erg slechte, vaak dunne gekleurde ontlasting. Bij de eerste controle bij de dierenarts werd al heel snel duidelijk dat Charley een erg slechte maag- en darmwerking had, hij kreeg wat medicijnen tegen misselijkheid en een HB-kuur in de hoop dat zijn darmen daarop zouden reageren. Hij werd gescheiden van het meest dominante fretje, hij bleef wel bij zijn andere maatje samen, dat gaf geen problemen.
De medicijnen sloegen iets aan, maar na wat weken begon hij slecht te eten, viel erg veel af, en hij dronk erg veel. Er werd een röntgenfoto gemaakt en daarop was duidelijk te zien dat er een haarbal in zijn maagje zat. Hij werd geopereerd en de haarbal verwijdert. Hij werd levenslang op de sucralfaat gezet, een maagbeschermer. Charley was toen nog geen twee jaar oud. Ook kwam na ontlastingonderzoek de bevestiging dat hij een Corona patiëntje was, maar dat vermoeden hadden we al vanwege zijn slechte ontlasting.
Het ging een hele tijd goed met Charley, hij was alert, speelde leuk met zijn maatje en hij leek wat meer in balans gekomen te zijn. Totdat hij gewicht ging verliezen, ondanks het feit dat hij twee bakjes waltham per dag at, en daarnaast zijn brokken. Zijn gedrag begon ook te veranderen, hij werd steeds meer gestressed, hij had last van idiote stressuitspattingen speciaal na het eten en dan vooral in zijn kooi, ook vertoonde hij soms hypergedrag tijdens het spelen,
De dierenarts controleerde zijn bloedsuiker, dat was erg laag, 2,6. Bij zo een laag suiker denk je al snel aan het hebben van insulinomen (bijniertumoren), maar Charley was nog veels te jong om nu al insulinomen te hebben.
We besloten dus niet meteen te opereren, maar wel heel goed zijn gewicht in de gaten te gaan houden want dat mocht niet nog meer dalen. Er was nog bloed afgenomen om een schildkliertest te doen, maar dat was allemaal oke.
Ondertussen speelt Charley leuk met zijn maatje, hij verstopte speeltjes en balletjes, heeft plezier, hij oogde helemaal niet ziek, zijn ontlasting was wel slecht. Zijn stressbuien en zijn gewicht bleven een punt van oplettendheid.
Bij de daaropvolgende controle bleek Charley weer een laag suiker van 2,3 te hebben.
Hij liet verder niets zien van een zwakke achterhand, omvallen of staren of zo, een paar van de verschijnselen die vaak bij insulinomen voorkomen. Maar waarom bleef hij dan afvallen, kwam hij geen spatje aan en hield hij, ondanks de vele extra waltham toch een laag bloedsuiker ?
De dierenarts dacht dat het om een samenhang van omstandigheden ging, een slechte maag-darmwerking, (ook al gezien de haarbal die hij gehad had), daarnaast kon zijn maagje het voedsel niet genoeg opnemen, zo ook de suikers uit het voedsel niet. Daarbij genomen ook nog zijn stressgevoelige start van zijn leventje waar hij constant onder druk zat, dat kent ook zo zijn gevolgen op latere leeftijd. Hij kreeg speciale medicijnen en weer even aanzien.
Na 2 maanden ging ik weer op controle, een bloedtest wees uit dat zijn suiker weer laag was, te weten 3,9. De dierenarts voelde nog een kleine zwelling in de buik, dat kon mogelijk een opgezette lymfeklier zijn. Charley oogde verder helemaal niet ziek, was alert en had plezier.
Er werd nu toch besloten dat er geopereerd ging worden. De operatie verliep goed, er werden wat insulinomen gevonden, daarnaast zag de dierenarts dat er veel bindweefsel gegroeid was op de plek waar hij al eerder geopereerd was vanwege de haarbal. Dat bindweefsel kan gevoelig zijn, en kan ook meespelen bij het afvallen.
Na de operatie steeg zijn suiker naar 5,5 en dat is een veel betere uitslag dan voor de operatie!!
Na wat dagen mocht Charley weer naar huis, hij at goed, hij kreeg nog extra waltham, maar toch kwam er weer geen greintje gewicht bij. Met de hoop hem wat zwaarder te krijgen gingen we over op AD blikvoer, mogelijk zette dat wat meer aan. Ook dat at hij goed, maar het haalde niets uit, hij bleef broodmager en de onrust na het eten bleef.
De conclusie kon niets anders zijn dan dat Charley een overduidelijk chronisch maag-darmprobleem had wat hem parten speelde en wat het eten bemoeilijkte. Daarnaast werden de suikers niet goed geabsorbeerd uit het voedsel.
Het dan weer wel en dan weer niet willen eten, het afvallen en het lage bloedsuiker liep als een rode draad door alles heen.
Charley werd zwakker, hij speelde nog wel, en had plezier in alles, maar hij was broodmager. Zijn vacht werd steeds dunner, het ging opeens minder goed met dit ventje.
Toen hebben we de knoop doorgehakt en besloten Charley in te laten slapen en hem zijn rust te gunnen. De combinatie van een slechte zwakke maag, zijn darmproblemen en het niet zwaarder worden waren hem fataal geworden.
Charley heeft de 5 jaar niet mogen halen....
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. insulinomen
Insulinomen door de jaren heen
Onze allereerste fret kreeg op oudere leeftijd last van de verschijnselen van insulinomen. Alleen werd dat in die tijd (zo’n 25 jaar geleden) niet herkend als zodanig.
Hij zakte door zijn pootjes, staarde voor zich uit, viel om en begon zelfs te speekselen.
Onze dierenarts in die tijd was niet op de hoogte van alle ziekteverschijnselen die zich kunnen voordoen bij fretten en schreef deze symptomen toe aan epileptische aanvallen en we kregen daar medicijnen voor mee. Maar Hummel werd daar alleen maar nog beroerder van en we zijn daar toen snel mee gestopt.
Ook werd Hummel opeens helemaal kaal op zijn lijfje en ook dat werd toen toegeschreven aan ouderdom.
Toen wij op een avond thuiskwamen was Hummel ontsnapt uit zijn kooi en vonden we hem sterk onderkoeld in de mand van de hond. Wij zijn gelijk met hem naar de dierenarts gereden maar dat wilde niet meer baten, Hummel was in shock en we hebben hem moeten laten inslapen.
Met de kennis van nu weten we dat Hummel uiteindelijk is overleden aan insulinomen in combinatie met bijniertumoren.
De tweede fret met insulinomen was Mowgli. Gelukkig werd dit inmiddels bij hem wel erkend maar een operatie is nooit ter sprake gekomen en Mowgli ging aan de prednison. Gelukkig was hij geen maagpatiënt en in eerste instantie leek dit middel goed aan te slaan.
Uiteindelijk werd Mowgli steeds dikker en had hij een heel opgeblazen buik. Ook gingen zijn nieren erg slecht werken en na ongeveer een jaar moesten we ook dit lieve ventje laten inslapen omdat hij zulke vervelende bijverschijnselen kreeg dat hij echt geen leuk leventje meer had.
Kira was nummer drie en kreeg proglicem voor haar te lage bloedsuiker. Dit middel moest af en toe worden opgeschroefd maar ze deed het er goed op en uiteindelijk is Kira overleden aan lymfoom.
Luna kreeg last van insulinomen toen zij al bijna 7 jaar was. Omdat zij een erg goed conditie had hebben we toch besloten haar te laten opereren. Er werden erg veel insulinomen bij haar verwijderd en ze heeft bijna een week in de opname gelegen omdat haar bloedsuiker erg lang veel te hoog bleef.
Uiteindelijk is zij nooit meer de oude geworden, bij terugkomst werd zij niet meer geaccepteerd door de groep en moesten wij haar apart houden. Of ze daar nu niet mee kon handelen of er misschien toch sprake was van een te hoge bloeddruk of zijn haar organen uiteindelijk beschadigd door het te hoge bloedsuikergehalte is gissen maar Luna werd niet beter en we hebben haar uiteindelijk 2 maanden erna moeten laten inslapen.
Daarna hebben wij nooit meer fretten gehad met insulinoom-symptomen. Niet omdat zij geen insulinomen hadden maar omdat onze dierenarts Hanneke Roest preventief insulinomen verwijderd als dat nodig is wanneer een fret voor iets anders open moet.
Buffy was een Helicobacter patiëntje die op 5 jarige leeftijd onder het mes moest om de galblaas te laten verwijderen en tijdens deze operatie werden ook gelijk 2 insulinomen verwijderd.
Uiteindelijk is Buffy ruim twee jaar later overleden aan de gevolgen van een chronische leverontsteking.
En zo werd er bij Cat, tijdens een operatie in verband met een darmperforatie, ook gelijk insulinomen verwijderd. Bij Lana weren tijdens een haarbaloperatie in de maag er gelijk insulinomen weg gehaald.
En ook toen Skunky pas op 5 jarige leeftijd werd gecastreerd, zijn er ook bij haar tevens insulinomen weg gehaald. Al deze fretten hebben nooit meer een te laag suikergehalte in het bloed gehad.
Cat heeft ruim twee en een half jaar nog geleefd en Skunky is zelfs zonder bloedsuikerproblemen 8 1/2 jaar oud geworden.
Bij Lana zijn de Insulinomen vorig jaar april verwijderd en heeft zij op dit moment nog steeds geen last van een te laag bloedsuiker.
Onze allereerste fret kreeg op oudere leeftijd last van de verschijnselen van insulinomen. Alleen werd dat in die tijd (zo’n 25 jaar geleden) niet herkend als zodanig.
Hij zakte door zijn pootjes, staarde voor zich uit, viel om en begon zelfs te speekselen.
Onze dierenarts in die tijd was niet op de hoogte van alle ziekteverschijnselen die zich kunnen voordoen bij fretten en schreef deze symptomen toe aan epileptische aanvallen en we kregen daar medicijnen voor mee. Maar Hummel werd daar alleen maar nog beroerder van en we zijn daar toen snel mee gestopt.
Ook werd Hummel opeens helemaal kaal op zijn lijfje en ook dat werd toen toegeschreven aan ouderdom.
Toen wij op een avond thuiskwamen was Hummel ontsnapt uit zijn kooi en vonden we hem sterk onderkoeld in de mand van de hond. Wij zijn gelijk met hem naar de dierenarts gereden maar dat wilde niet meer baten, Hummel was in shock en we hebben hem moeten laten inslapen.
Met de kennis van nu weten we dat Hummel uiteindelijk is overleden aan insulinomen in combinatie met bijniertumoren.
De tweede fret met insulinomen was Mowgli. Gelukkig werd dit inmiddels bij hem wel erkend maar een operatie is nooit ter sprake gekomen en Mowgli ging aan de prednison. Gelukkig was hij geen maagpatiënt en in eerste instantie leek dit middel goed aan te slaan.
Uiteindelijk werd Mowgli steeds dikker en had hij een heel opgeblazen buik. Ook gingen zijn nieren erg slecht werken en na ongeveer een jaar moesten we ook dit lieve ventje laten inslapen omdat hij zulke vervelende bijverschijnselen kreeg dat hij echt geen leuk leventje meer had.
Kira was nummer drie en kreeg proglicem voor haar te lage bloedsuiker. Dit middel moest af en toe worden opgeschroefd maar ze deed het er goed op en uiteindelijk is Kira overleden aan lymfoom.
Luna kreeg last van insulinomen toen zij al bijna 7 jaar was. Omdat zij een erg goed conditie had hebben we toch besloten haar te laten opereren. Er werden erg veel insulinomen bij haar verwijderd en ze heeft bijna een week in de opname gelegen omdat haar bloedsuiker erg lang veel te hoog bleef.
Uiteindelijk is zij nooit meer de oude geworden, bij terugkomst werd zij niet meer geaccepteerd door de groep en moesten wij haar apart houden. Of ze daar nu niet mee kon handelen of er misschien toch sprake was van een te hoge bloeddruk of zijn haar organen uiteindelijk beschadigd door het te hoge bloedsuikergehalte is gissen maar Luna werd niet beter en we hebben haar uiteindelijk 2 maanden erna moeten laten inslapen.
Daarna hebben wij nooit meer fretten gehad met insulinoom-symptomen. Niet omdat zij geen insulinomen hadden maar omdat onze dierenarts Hanneke Roest preventief insulinomen verwijderd als dat nodig is wanneer een fret voor iets anders open moet.
Buffy was een Helicobacter patiëntje die op 5 jarige leeftijd onder het mes moest om de galblaas te laten verwijderen en tijdens deze operatie werden ook gelijk 2 insulinomen verwijderd.
Uiteindelijk is Buffy ruim twee jaar later overleden aan de gevolgen van een chronische leverontsteking.
En zo werd er bij Cat, tijdens een operatie in verband met een darmperforatie, ook gelijk insulinomen verwijderd. Bij Lana weren tijdens een haarbaloperatie in de maag er gelijk insulinomen weg gehaald.
En ook toen Skunky pas op 5 jarige leeftijd werd gecastreerd, zijn er ook bij haar tevens insulinomen weg gehaald. Al deze fretten hebben nooit meer een te laag suikergehalte in het bloed gehad.
Cat heeft ruim twee en een half jaar nog geleefd en Skunky is zelfs zonder bloedsuikerproblemen 8 1/2 jaar oud geworden.
Bij Lana zijn de Insulinomen vorig jaar april verwijderd en heeft zij op dit moment nog steeds geen last van een te laag bloedsuiker.