Frettenvraagbaak

Fijn om te horen dat het eigenlijk best redelijk gaat Hopelijk blijft het zo doorgaan, fingers crossed! En lekker snoetje hoor

Dat klinkt niet verkeerd hoor, ik zou dit zeker melden bij hanneke want er zijn ook fretten die juist niet zo goed reageren op synulox. Misschien hoort zij daar wel bij.
Die laatste foto is echt zoooooo schattig!

En ik geniet er ook altijd stiekem van dat ik eigenlijk bijna nooit wordt gebeten, bijvoorbeeld wanner je met je handen in de kooi komt, en Kick wel altijd de l*l is.

Ik hou het nog even in de gaten met de synulox... ik wil niet al te enthousiast worden. Ik zat zelf te denken paar weekjes te stoppen en dan weer ermee te beginnen. Maar als ze hier goed op blijft reageren, dan geef ik het natuurlijk niet.

Ben ook super blij dat ze niet zieker wordt en dat het aardig stabiel blijft. Ik zie haar natuurlijk het liefst met een dikke kont, maar moet zeggen ze lijkt wel al wat voller..,maar dat komt ook omdat ze vaak zo onwijs ondeugend is en dan net een plofkip lijkt, ze ziet er dan echt heel mooi uit.

Hier nog een foto in de boom, de boom is bijna 2 meter en je ziet dat ze dus bijna bovenin zit

Marjan schreef: En ik geniet er ook altijd stiekem van dat ik eigenlijk bijna nooit wordt gebeten, bijvoorbeeld wanner je met je handen in de kooi komt, en Kick wel altijd de l*l is.

Ja precies dat haha.. en als ik haar ergens uit moet vissen, dan doe ik dat meestal, omdat de rest bang is dat ze in hun handen bijt...

Zo herkenbaar inderdaad! Rui is hier ook altijd de pineut bij frettentandjes! Ik krijg dan kusjes en dan kan hij het niet laten om te zeggen “ ja en nu hap...wat zal ik dan lachen!” Maar dat gebeurt dus niet

Heerlijk hoor dat ze momenteel goed stabiel blijft. Zeker het vermelden waard bij Hanneke straks. Ik zou nu ook even zo min mogelijk veranderen als ze het goed doet.

Heerlijk frutseltje in de kerstboom

Hahaha!

En misschien vind het het wel wat zweverig, maar misschien is zij ook wel wat stabieler omdat je je er ergens toch een beetje bij hebt neer gelegd dat ze niet meer beter wordt.
Fretten zijn heel erg gevoelig voor onze stress en voelen feilloos onze stemming aan. En bij een niet zo'n gezonde fret kan die opgepikte stress ook bij haar veel stress opleveren wat dan weer totaal niet goed is voor haar herstel.
Dat je afgelopen tijd ergens al hebt toe gegeven aan het feit dat je haar misschien moet loslaten binnenkort, heeft misschien toch onbewust een stukje rust gegeven bij jou en dus ook bij haar.
Fretten hebben meestal maar met een persoon van het gezin een hele hechte band en zij staan daarbij vol open voor emoties en gevoelens en zelfs ziekte.
Een vriendin/homeopathisch dierenarts die dit bijvoorbeeld ook heel sterk met paarden had ervaren zei altijd dat fretten net als paarden hele gevoelige antennes hebben voor het oppikken van emoties en ik geloof daar in ieder geval heilig in.

Ooooooh wat een superleuke foto die bovenin de boom pal in de camera kijkend . Wat tof dat ze het beter doet zonder die Synulox! Zo zien we het graag . Wie weet dat dit wel de magic combo is aan ondersteuning. We houden hoop! En dat geeft ook nog wat extra hoop voor Eureka, die moet namelijk volgende week van de Synulox af.

Ik kan me ook helemaal vinden in net stukje wat Marjan schreef.

Karen schreef:Ik kan me ook helemaal vinden in net stukje wat Marjan schreef.

Nou absoluut!

Hallo lieve allemaal,

Ik wilde jullie laten weten dat we vandaag afscheid hebben genomen van onze lieve frettenkindje Nala..
We hebben er naar toe kunnen werken, maar man wat was het moeilijk...ik mis haar nu al...gisteren nog volop kusjes en kroeltjes en nu is ze een sterretje...wij moeten het even allemaal verwerken..dus het verhaal hoe en wat komt nog..

Vanmiddag brengen we haar naar haar laatste rustplaats..onze lieve dochter wilde Nala toch heel graag laten cremeren, dus dat gaan we dan ook doen, haar laatste wens een mooie urn van Nala..

...pffff wat is dit fucking moeilijk zeg...rust zacht mijn lieve Nala..

Och jeetje, ik schrik er toch weer van, wat had ik gehoopt, en het jullie ook zo gegund, wanneer ze lekker was opgeknapt.

Heel erg veel sterkte met het gemis van jullie vriendinnetje, wat zal het gemis groot zijn. En neem je tijd om het te verwerken, het hele verhaal komt wel een keer wanneer je eraan toe bent.
Een ongelofelijke stevige knuffel van mij!

Heel, heel veel sterkte... Nala heeft een onvergetelijke indruk op jou en je gezin gemaakt maar ook op ons hier. Als er één plekje was waar ze goed zat was het wel bij jou en je hebt alles gedaan en gegeven. Helaas mocht het niet baten

Ik heb zelden iemand leren kennen hier op het forum die zo snel doorhad hoe een fret in elkaar steekt en daar heb ik bewondering voor. Daar heb je nu niks aan maar ik wil het wel even hebben gezegd.
Je viel als een blok voor haar en nu heb je haar al moeten laten gaan, hoe in en in triest...

Dikke virtuele knuffel!

Dag Nala, Ride the Rainbow and Touch the Sky....

Och nee
Wat ongelofelijk moeilijk voor jullie...Heel veel sterkte

Dag Nala..goede reis naar de brug

Ach jeetje, hier schrik ik toch even van...wat triest
Ik sluit me aan bij de woorden van Kick, je hebt echt alles voor Nala gedaan wat je kon.
Neem je tijd, haar verhaal komt nog wel.
Heel erg veel sterkte met het verlies van jullie vriendinnetje.

Nala goeie reis over de regenboogbrug meisje

Dank jullie wel lieve allemaal... hele lieve woorden...

Ik heb het er echt enorm moeilijk mee, echt bizar dit en tevens merk ik dat ik me erg schuldig voel..heb ik hier goed aangedaan? Had ik mischien nog paar weken langer moeten wachten? Ik weet dat het uitstel van is..maar jeetje dit gevoel is echt niet fijn...

Ik merk heel erg dat ik behoefte heb om mijn verhaal nu neer te zetten, ik wil het van me afschrijven...

Hier dan mijn verhaal...Nala’s laatste verhaal..

De laatste weken zag ik aan Nala dat ze toch wel op was hoor, ze kwam gewoon niet aan en trilde heel vaak, ging vaak plat liggen en ik vond haar vaak erg onrustig. Dit wisselende wel van dag tot dag. En toch bleef ze lekker ondeugend en nieuwsgierig zoals een echte fret dat kan laten zien. Dit is wat het gewoon ook zo onwijs moeilijk maakte.

En toen belde Ed op 28 december of we wilden langs komen met jouw op woensdag 30 december om 10uur...slik...ja laten we dat maar doen...
Ik was die dag op mijn werk en toen ik thuis kwam heb ik je uit je mandje gehaald en heb onwijs zitten janken en heel gek he, je bleef echt dicht tegen mij aan en likte mijn tranen op...ik had het echt zo moeilijk, want ik wist dat we de juiste beslissing gingen maken voor jou.

29 december was eigenlijk een dag als alle andere dagen, je sliep lekker uit, nam je meds en je walthammetje en deed je dutjes en was lekker aan het stuiteren in huis. In de avond hebben we ons momentje nog even gehad, lekker weg kruipen in mijn trui, mijn oren afgelikt en tussendoor een kroelletje en nog meer likjes.

30 december...heb ik je natuurlijk wakker moeten maken, want uitslapen was natuurlijk jouw dingetje... heb nog hele lieve kopjes gekregen en likjes op mijn hand en na even uitrekken kwam je eruit, we moesten wel gelijk gaan, dus ben je in de auto verder gaan dutten.

Eenmaal daar kregen we natuurlijk weer het nieuws dat je nog steeds al die gemene bacteriën had en wat ontstekingen in je buik. Je deed het verder wel prima, je liet je goed onderzoeken.
De vraag om ermee te stoppen kwam dus weer ter sprake...hoe moeilijk ik het ook vind..was mijn antwoord wel duidelijk JA..ik wil jouw niet nog langer zo laten aanmodderen, ik wilde jouw je rust geven, geen pijn meer... dus JA dit is je laatste reis geworden..
Helaas door die vervelende Corona mocht er maar 1 iemand bij zijn en natuurlijk had ik dit willen zijn, want je bent tenslotte ook mijn vriendinnetje...maar mijn dochter was jouw echte baasje en zij heeft samen met jouw jouw laatste reis gemaakt. Je bent heel vredig heen gegaan..

We hebben je meegenomen naar huis en je in je hangmandje neer gelegd en in je heerlijke zachte dekentje gewikkeld..net of je vredig lag te slapen...heel veel tranen zijn er gevallen, want lieve Nala jij hebt echt zoveel indruk op ons gemaakt, alles draaide om jouw en wat hebben we mooie herinneringen gemaakt en tevens was je mijn zorgenkindje...dit is ook wat het zo moeilijk maakt, je levendigheid hier in huis, de zorg die weg valt...ik mis het zo enorm.

Om half 4 die dag hebben we je naar je laatste rustplaats gebracht..we wilden je eerst begraven in de tuin, bij al de andere sterretjes, maar je baasje wilde dit toch niet. Toch wel beter, je komt nu in een mooie urn terug en krijgt een mooi plekje.
Dat plekje zit ook in mijn hart, je bent echt heel bijzonder voor ons geweest..

Lieve Nala wat mis ik jouw, je getrippel met je nageltjes over de vloer, het gekrab aan de trap, als je naar binnen wilde, je ondeugende karakter, je nieuwsgierigheid, het verstoppen van mijn en jouw spulletjes, het zorgen voor jouw, je kroeltjes en je likjes...gewoon alles..

Als ik dit weer zo terug lees, heb ik het meest moeite met het feit dat je nog lekker rond dartelde de dag ervoor en lieve kopjes en likjes gaf de ochtend dat je je laatste reis ging maken, gewoon heb ik hier dan wel goed aan gedaan? Je bent je van geen kwaad bewust en ik beslis gewoon dat je die dingen niet meer kan doen..snappen jullie wat ik bedoel?
En het zal vast nergens op slaan, want ze zal dat natuurlijk niet denken...

Ik wil jullie enorm bedanken voor alle steun en tips, het lachen en huilen...en ik hoop dat ik af en toe mijn gemis en verdriet hier mag neergooien...en nog wat laatste foto’s van mijn lieve Naaltje met jullie te mogen delen..

Liefs

Ik zit gewoon met je mee te huilen, ik snap zo goed je twijfels, dat is ook wat het zo complex maakt om te zorgen voor een fret. Die zijn zo ontzettend goed in het vooral niet laten zien dat ze ziek zijn.
Dus ik zou je alleen maar willen zeggen, twijfel niet aan de keuzes die je hebt gemaakt, het is allemaal al moeilijk genoeg om afscheid te nemen van zo'n dierbaar wezentje. Het getuigt juist van jullie liefde voor haar om haar niet verder te laten lijden, nu heeft ze geen pijn meer en is ze niet meer misselijk.
Ik kan alleen maar blij zijn dat Nala jullie heeft uitgekozen om voor haar te zorgen en dat jullie zo snel zagen dat ze gewoon niet gezond was.

Nogmaals heel erg veel sterkte en natuurlijk mag je hier je emoties en herinneringen aan haar blijven delen.

Ook hier tranen in mijn ogen
Dit is allemaal zó ontzettend herkenbaar en niet alleen voor mij, maar voor iedereen hier die (een) zieke fret(ten) verzorgd heeft! Wij weten echt precies wat je bedoelt en geloof me, je hebt écht het enige juiste voor Nala gedaan. Ze heeft nu geen pijn meer en ze heeft onuitwisbare sporen in jullie harten achtergelaten. Ik zeg het zo vaak, maar ik zeg het nu weer :
Liefde is loslaten! Jullie hebben haar uit liefde laten gaan en haar niet (uit egoïsme?) verder laten lijden.
Nogmaals heel erg veel sterkte en gooi hier gewoon je verhaal en verdriet eruit hoor! Gedeelde smart is halve smart tenslotte.

Och lieve, zo’n herkenbaar verhaal en gevoel!
De twijfels en het constante afwegen, het (misplaatste) schuldgevoel, het gemis en de pijn van een lege plek, het gat in je hart...

Je hebt het zo ongelofelijk goed gedaan. De hele weg van Nala heb je haar bijgestaan met liefde en de zorg die ze nodig had. Je hebt een ongelofelijk snelle leerweg gehad en bezit een goed observatievermogen, waardoor je Nala het beste hebt kunnen geven op een nare levensweg. Aan liefde is geen gebrek geweest en vanuit liefde heb je de enige juiste beslissing gemaakt voor je vriendinnetje
Nala heeft niet geweten van jouw keuze en afwegingen, die heeft niet voorzien wat er ging gebeuren. Zij heeft tot het laatste moment gewoon van jullie liefde genoten en is rustig heen gegaan...het is geen lijdensweg geweest. In mijn opinie is dat het mooiste wat een ziek diertje kan krijgen. Een vredig einde zonder lijden; dat is echte liefde. Een paar weken meer of minder is daarin niet belangrijk.

Ik voel mee in je verdriet. Natuurlijk mag je hier je hart altijd luchten, je gemis verwoorden en foto’s delen. Gedeelde smart is halve smart en wij weten als geen ander hoe diep zo’n klein wezentje zich in je hart kan nestelen

Heel veel sterkte en de mooie herinneringen die blijven bij je

Potver.... *pinkt traantje weg*

Ik sluit me bij de anderen aan. Nogmaals heel veel sterkte

Dank jullie wel lieverds, ik ben zo blij met jullie herkenning, ik heb dit even nodig, want het schuldgevoel blijft knagen..

Ook omdat onze dochter het er enorm moeilijk mee heeft en ik het ook zo erg vind voor haar en haar enorme verdriet zie..en als ze dan vraagt, mam waarom hadden we niet nog even gewacht tot na nieuwjaar, dan heeft ze dit ook meegemaakt...zo kut dit..ik heb het haar natuurlijk goed uitgelegd dat het egoïstisch zou zijn en dat ze nu geen pijn meer heeft en wanneer het ook is, het is nooit het juiste moment. Het voelt een beetje onwennig, omdat ik eigenlijk dit ook het liefst had gewild natuurlijk..

Jullie snappen wel dat we niet zo’n fijne jaarwisseling hebben gehad.
Ik wordt wakker met een knoop in mijn buik en huil de hele ochtend, de herinneringen aan Nala doen me even heel erg pijn...straks als het wat minder wordt dan hoop ik dat de herinneringen een plekje krijgen...en ik met een lach kan terug denken aan mijn vriendinnetje...

Gisteren hebben we mooie foto’s uitgezocht die we laten uitprinten. Ze krijgt een mooi plekje hier in huis.
Zelfs mijn man is er verdrietig om, dit had ik echt nooit verwacht, hij heeft niet zoveel met beesten, maar hij zei ook...lieverd.. Nala was verweven met ons gezin, ze hoorde er bij..en dat vond ik zo mooi..

Ik wilde nog een paar foto’s van Nala met jullie delen...
Nala vond het heerlijk tussen de cadeautjes, ze heeft zelfs 1 cadeau onder de bank verstopt, dat was een ring die ik van mijn man heb gekregen voor de kerst, boefje..
Nala was gek op de geur van mandarijnen, ze at ze niet, maar krapte met haar nagels heel dat schil kapot, heerlijk vond ze dit. Gekkie..
Deze is nog gemaakt de dag voor haar afscheid.

Ik schrijf nog steeds in haar dagboek, ook om mijn gevoel te uiten, zo kan ik het op mijn manier verwerken. Heb soms de behoefte om dit dan terug te lezen..
Haar spulletjes beneden heb ik wel weg gehaald, maar bij mijn dochter staat nog wel alles, heb alleen haar strontbak weg gehaald, maar verder ligt alles er nog...je mandje met daarin de dekentjes waarin je heb geslapen, ze ruiken zelfs nog naar je...

Stil..
Ze mocht gaan..
Het is goed..
Ze mag rusten..

Maar voor ons..
Een gemis
Nu alles
Stil..
Geworden is..

We gaan dit allemaal verwerken en een plekje geven en als onze dochter eraan toe is opruimen..
...en wie weet als de tijd rijp is, dan willen we toch wel weer zo’n kleine puppedup onze liefde gaan geven...