Over hun achtergrond en het hoe en waarom ze nu even bij mij zijn zal ik verder niet in detail treden.
Het zijn twee pups van net 5 en 5,5 maand oud en slecht gesocialiseerd.
Als eerste Queeny(roepnaam):
Een filmpje...dan zien jullie gelijk waarom er geen foto geplaatst wordt
Een vrolijk en blij meisje wat heel angstig bij ons kwam. Bang voor bewegingen en vooral bang voor handen. aanval is de beste verdediging bij haar...en loslaten stond niet in het woordenboek.
De eerste week heb ik haar heel behoedzaam en soms met handschoenen gehanteerd. Ze werd wel handzamer, maar wilde absoluut niet aangeraakt of opgetild worden. Het enige wat ze al trillend en vol spanning liet welgevallen, was haar ui de kooi halen voor speeltijd. Daar genoot ze echt volop van.
Langzamerhand kwam ze steeds vaker contact zoeken en aan me snuffelen tijdens het loslopen. Het moment dat er een hand in zicht kwam was het heel hard wegrennen of gelijk hap. Eerst durfde ik niet veel meer te doen dan haar verbaal corrigeren, door euh..euh te zeggen of duidelijk NEE te roepen, eigenlijk met het idee om haar niet nog banger te maken van mij.
Nou zachte heelmeesters maken stinkende wonden...dit dametje heeft net zo veel haar op haar tanden als op haar lijf en maakte dus flink misbruik van mijn voorzichtigheid. Op een dag hing ze dus vol in mijn hand en liet niet los...het was net een mini pitbull die aan je hand hing. Ik heb haar op z'n frets even heel erg duidelijk gemaakt, dat dit onacceptabel gedrag is en ik daar niet van gediend ben. Vanaf dat moment gaat het stukken beter. Het is nog steeds een bijter, soms alleen maar happen, maar ze druipt nu wel af als ik in haar snoet blaas. Ik kan haar nu ook iets beter lezen en zie al aankomen wanneer ze haar ivoor wil gaan gebruiken. Dan ben ik haar voor en kiest ze ervoor om haar bekkie gesloten te houden of weg te lopen. Er zit een hoop pit in dit dametje... echt niet alleen angst.
Inmiddels is ze twee weken hier, schrikt niet meer van mijn plotselinge bewegingen en handen, mag haar heel af en toe eens een aai over haar rug of snuit geven, zonder dat ze gelijk uitvalt. Ik kan mijn handen aanbieden en haar laten snuffelen, zonder dat het elke keer bijt is. Uit de kooi halen is nu gewoon...ze weet dat ze mag spelen en komt netjes naar de rand van de kooi zodat ik haar kan pakken. Dan is ze rustig en relaxed. bij het terugzetten evenzo. Ze draait zich niet meer om, om toch even een hap na te geven. Ik moet het alleen nog niet wagen om haar uit haar slaapzakje of nachthok te willen pakken. Dan zie je die ogen al opflikkeren en gloeien en kun je een knauw verwachten. Daar hebben we nog werk liggen
Zo ook met de algemene verzorging. Als je haar vastpakt is het een en al spanning en wil ze zo snel mogelijk van je weg komen. Ik pak haar toch iedere dag een keer in de handen, laat mijn handen over haar lijfje glijden, voel haar pootjes en staart, kriebel achter de oortjes en anticipeer op haar uitvallen. Ze moet nodig gewogen worden en haar nagels geknipt. Dat ga ik samen met Rui komend weekend doen. Alleen lukt echt nog niet. Ik kom handen te kort
Samen spelen gaat wel al steeds beter, daar ziet ze nu de lol van in en komt het ook vragen. Ze is een hamstertje en vindt het heerlijk om balletjes uit mijn handen weg te grissen en dan te verstoppen. Een paar maar en dan heeft ze er genoeg van en gaat zij ze zelf halen...toch is dit al een hele overwinning
Ze zoekt eigenlijk steeds vaker contact, maar dan niet lichamelijk. Ze zoekt me dan op komt even tegen mijn benen staan en snuffelt wat. Soms snuffelt ze dan ook wat aan mijn uitgestoken hand, zonder een hap poging. Ze wil gewoon haar ding doen, zonder aangeraakt te worden. Dat mag van mij ook, zolang ik maar wel de meest essentiële dingen bij haar kan doen. Daar werk ik dus naar toe en alles wat erbij komt is een cadeautje Buitenspelen is haar favoriete bezigheid. Vanaf moment een is ze daar in haar element. Wel af en toe wat schrikkerig voor onbekende geluiden, zoals de duiven. Ze reageert dan echter helemaal niet paniekerig...sluipt weg naar een voor haar veilige plek. Die had ze dan ook snel gevonden.
Hier is ze net voor het eerst buiten...
En zo zag het er na een half uurtje uit...
Ze geniet er van en ik van haar. Ondanks haar pittige karaktertje is het een heerlijk, leuk en mooi frettenmeisje
Later zal ik wat schrijven over die dikkop, haar collega
