In dit topic kun je verschillende ervaringen lezen van ons forumteam met betrekking tot maag- en darmproblemen bij de fret. Elk verhaal geeft een beeld van de verschillende symptomen, de uiteindelijke behandeling en het resultaat.
Dit topic heeft als doel een volledig beeld te geven over deze bepaalde aandoening en vooral om de ervaringen in de praktijk met jullie te delen. Reageren is daarom niet mogelijk. Heb je een fret met een eventueel maag-darmprobleem of heb je hierover een vraag, open een eigen topic en geef een duidelijke topictitel en omschrijving van de klacht(en).
Mocht jij zelf een ervaring hebben met maag- en/of darmproblemen bij een fret die toch weer even net iets anders is dan genoemd en wil je een aanvulling geven op dit verzameltopic, benader dan een van de Frettenvraagbaak teamleden.
Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. maag- en darmproblemen
-
Frettenvraagbaak
- Berichten: 158
- Lid geworden op: 15 jan 2013 19:04
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. maag- en darmprobl
Atos en zijn corona infectie
Atos was een van groepje fretjes die uit een laboratorium kwamen. Hij was met twee broertjes bij mij komen wonen op een leeftijd van 4,5 jaar. Alle drie bleken corona positief te zijn. Atos was er als enige echt ziek van. In het begin leek het erg mee te vallen en met behulp van het waltham papje kwam hij snel op een mooi gewicht. Hij had ook energie voor tien, speelde en rende vrolijk in het rond. Hij had wel hele vieze drapperige ontlasting.
Met het verstrijken van een paar maanden werd dit steeds erger, lag hij vaak plat tijdens het spelen en likte hij veel om zijn bekje en had hij veel buikpijn. ik moest hem op een bepaalde manier optillen, zonder zijn buik te raken. Zijn darmen waren duidelijk beschadigd door dit virus, wat de doorstroming van voeding in de war stuurde en opname van voedingsstoffen ernstig verminderde. Zijn maag was over gevoelig met als gevolg uiteindelijk bijna continue misselijkheid en regelmatig braken. Door de slechte darmwerking had hij geen normale ontlasting. Elke keer produceerde hij iets anders, meestal in de vorm van een 'regenboog flats' met veel slijm en soms bloed er bij. Zijn lymfeklieren waren constant gezwollen en hij had een enorme milt, die soms zelfs tussen zijn achterpootjes te voelen was.
Ondanks alles was het een vrolijk fretje wat graag met zijn broertjes speelde, heerlijk kon mokken en altijd in was voor een geintje. Buiten spelen in de tuin was helemaal geweldig.
Hij werd wel steeds vaker misselijk, braakte steeds meer en kon op een gegeven moment zelfs de waltham niet meer verdragen. Hij werd ook steeds magerder, had steeds minder energie. Uiteindelijk werd hij al misselijk van water, had hij alleen nog maar waterdunne wit slijmerige ontlasting met veel bloed erbij en heb ik besloten om hem te laten gaan.
Atos was een van groepje fretjes die uit een laboratorium kwamen. Hij was met twee broertjes bij mij komen wonen op een leeftijd van 4,5 jaar. Alle drie bleken corona positief te zijn. Atos was er als enige echt ziek van. In het begin leek het erg mee te vallen en met behulp van het waltham papje kwam hij snel op een mooi gewicht. Hij had ook energie voor tien, speelde en rende vrolijk in het rond. Hij had wel hele vieze drapperige ontlasting.
Met het verstrijken van een paar maanden werd dit steeds erger, lag hij vaak plat tijdens het spelen en likte hij veel om zijn bekje en had hij veel buikpijn. ik moest hem op een bepaalde manier optillen, zonder zijn buik te raken. Zijn darmen waren duidelijk beschadigd door dit virus, wat de doorstroming van voeding in de war stuurde en opname van voedingsstoffen ernstig verminderde. Zijn maag was over gevoelig met als gevolg uiteindelijk bijna continue misselijkheid en regelmatig braken. Door de slechte darmwerking had hij geen normale ontlasting. Elke keer produceerde hij iets anders, meestal in de vorm van een 'regenboog flats' met veel slijm en soms bloed er bij. Zijn lymfeklieren waren constant gezwollen en hij had een enorme milt, die soms zelfs tussen zijn achterpootjes te voelen was.
Ondanks alles was het een vrolijk fretje wat graag met zijn broertjes speelde, heerlijk kon mokken en altijd in was voor een geintje. Buiten spelen in de tuin was helemaal geweldig.
Hij werd wel steeds vaker misselijk, braakte steeds meer en kon op een gegeven moment zelfs de waltham niet meer verdragen. Hij werd ook steeds magerder, had steeds minder energie. Uiteindelijk werd hij al misselijk van water, had hij alleen nog maar waterdunne wit slijmerige ontlasting met veel bloed erbij en heb ik besloten om hem te laten gaan.
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. maag- en darmprobl
Nina heeft Helicobacter
Nina werd samen met haar zusje naar de opvang gebracht, ze waren 4,5 jaar oud, broodmager en doodziek. Er werd besloten het zusje van Nina in te laten slapen, zo beroerd was die eraan toe en Nina kreeg een Helicobacterkuur van drie maanden.
Nina deed in 2011 mee met de kerstactie van een stichting en daar zag ik voor het eerst haar foto en was op slag verkocht. Nadat wij contact hadden opgenomen met het asiel bleek dat ze nog niet geplaatst was en besloten wij haar te gaan ophalen.
Nina ging met ons mee naar huis en zij bleek een erg angstig fretje, verstijfde helemaal als je haar optilde en ze was erg bang voor voeten. Maar langzaam maar zeker wisten wij haar weer het vertrouwen terug te geven en leefde ze helemaal op.
Toen haar kuur was afgerond, gingen wij voor controle naar de dierenarts. Daar bleek dat Nina haar maagje door de stress en alle ellende die zij had mee gemaakt zodanig was aangetast dat volledige genezing er niet meer inzat. Waarschijnlijk was haar maagwand inmiddels zo dun geworden dat zij bij het minste geringste weer misselijk werd.
Nog steeds is Nina een fretje die regelmatig misselijk is. Ze slikt en smakt wat en likt haar bekje af en bij erg heftige misselijkheid krabt ze zelfs met haar voorpootjes aan haar bekje.
Dat uit zich bijvoorbeeld wanneer zij te druk aan het spelen is. Haar maagje speelt dan weer op en wij proberen daar met gek doen zoveel mogelijk rekening mee te houden.
Wanneer zij weer een terugval heeft merken we dat gelijk omdat ze dan opeens onzindelijk wordt buiten haar kooi en haar ontlasting wordt dan wat dunner en lichter (bijna geel) van kleur.
Omdat ze een chronisch maagpatiëntje is zit zij levenslang aan de maagzuurremmers en een maagwandbeschermer en verdraagt alleen nog maar haar walthampapje (Royal Canin Convalescence support).
Regelmatig heeft zij weer even een antibioticumkuur nodig en dan knapt ze weer op.
Helemaal beter zal zij nooit meer worden maar zolang ze nog plezier heeft in haar leventje en duidelijk geniet van haar mandjes, kleedjes en haar speelgoed die zij her en der verstopt gaan we vol goede moed met haar door.
Nina toen wij haar pas hadden, mager en met een stugge plukkerige vacht:
Nina een jaar later, inmiddels ruim 100 gram aangekomen en met een zachte glanzende vacht:
Nina werd samen met haar zusje naar de opvang gebracht, ze waren 4,5 jaar oud, broodmager en doodziek. Er werd besloten het zusje van Nina in te laten slapen, zo beroerd was die eraan toe en Nina kreeg een Helicobacterkuur van drie maanden.
Nina deed in 2011 mee met de kerstactie van een stichting en daar zag ik voor het eerst haar foto en was op slag verkocht. Nadat wij contact hadden opgenomen met het asiel bleek dat ze nog niet geplaatst was en besloten wij haar te gaan ophalen.
Nina ging met ons mee naar huis en zij bleek een erg angstig fretje, verstijfde helemaal als je haar optilde en ze was erg bang voor voeten. Maar langzaam maar zeker wisten wij haar weer het vertrouwen terug te geven en leefde ze helemaal op.
Toen haar kuur was afgerond, gingen wij voor controle naar de dierenarts. Daar bleek dat Nina haar maagje door de stress en alle ellende die zij had mee gemaakt zodanig was aangetast dat volledige genezing er niet meer inzat. Waarschijnlijk was haar maagwand inmiddels zo dun geworden dat zij bij het minste geringste weer misselijk werd.
Nog steeds is Nina een fretje die regelmatig misselijk is. Ze slikt en smakt wat en likt haar bekje af en bij erg heftige misselijkheid krabt ze zelfs met haar voorpootjes aan haar bekje.
Dat uit zich bijvoorbeeld wanneer zij te druk aan het spelen is. Haar maagje speelt dan weer op en wij proberen daar met gek doen zoveel mogelijk rekening mee te houden.
Wanneer zij weer een terugval heeft merken we dat gelijk omdat ze dan opeens onzindelijk wordt buiten haar kooi en haar ontlasting wordt dan wat dunner en lichter (bijna geel) van kleur.
Omdat ze een chronisch maagpatiëntje is zit zij levenslang aan de maagzuurremmers en een maagwandbeschermer en verdraagt alleen nog maar haar walthampapje (Royal Canin Convalescence support).
Regelmatig heeft zij weer even een antibioticumkuur nodig en dan knapt ze weer op.
Helemaal beter zal zij nooit meer worden maar zolang ze nog plezier heeft in haar leventje en duidelijk geniet van haar mandjes, kleedjes en haar speelgoed die zij her en der verstopt gaan we vol goede moed met haar door.
Nina toen wij haar pas hadden, mager en met een stugge plukkerige vacht:
Nina een jaar later, inmiddels ruim 100 gram aangekomen en met een zachte glanzende vacht:
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. maag- en darmprobl
Saru had helicobacter
Mijn twee fretten, Kovu en Saru, zijn geboren in april en mei 2007 en zijn met elkaar opgegroeid. In augustus heb ik hen opgehaald. Bij thuiskomst stond een grote, zelf gemaakte kooi van hout voor hen klaar. Gezellig samen in de kooi (dacht ik). In het begin leek het goed te gaan. Ze lagen tenslotte samen in een hangmat te slapen (wat achteraf dus absoluut niet wil zeggen dat het dan ook goed gaat)
Met spelen waren zij erg ruig naar elkaar, maar de ballen begonnen ook in te dalen dus ik dacht dat dit door de bronst zou komen. Ik ben met beide fretten naar de dierenarts gegaan en zij hebben een hormoonimplantaat gekregen. Ik zou met enkele weken verbetering moeten zien omdat de bronstigheid weer af zou nemen. Ik heb toen een scheiding in de kooi gemaakt, zodat ze in ieder geval in de kooi niet meer bij elkaar konden komen. Dit zou er tijdelijk tussen komen zodat het implantaat de tijd kreeg om te gaan werken. Samen spelen buiten de kooi gebeurde nog wel.
Echter enkele weken verder, bleek dat spelen ook nog steeds niet goed te gaan. Het was vechten, blazen naar elkaar en geen tikkertje spelen, maar elkaar opjagen. Dit kon nooit goed zijn. Conclusie, de match made in heaven ging niet op. Voortaan dus apart slapen en apart spelen.
Een paar maanden later vond ik Saru steeds lustelozer worden. Hij lag vaak plat op de grond, wilde niet tot nauwelijks spelen. Ik wist niet precies wat er aan de hand was, maar hij zat overduidelijk niet goed in zijn vel. Ik ben naar de dierenarts geweest op de dag van zijn eerste verjaardag. Wat blijkt.. Saru had al helicobacter ontwikkeld in zijn eerste levensjaar!
De dierenarts wees mij er op dat hij absoluut niet samen kon met Kovu en dat ze niet meer samen mochten slapen en spelen. Ik vertelde dat dit al het geval was. Blijkbaar reageerde Saru zo heftig op Kovu dat zelfs samen in 1 ruimte hem al te veel werd. Het gebeurd wel vaker dat fretten elkaar niet kunnen luchten, maar zo erg dat ze niet eens in 1 dezelfde ruimte kunnen verblijven is wel extreem.
Kovu bij thuiskomst gelijk in een andere kamer gehuisvest en voor Saru had ik diverse medicijnen mee. We hadden goede hoop, hij was nog jong en nog niet zo lang blootgesteld aan stress. Daarnaast werd de stressfactor bij hem vanaf die dag uit de buurt gehouden. Gelukkig is Saru opgeknapt van de medicijnen en heeft hij daarna nooit meer last gehad. Wel is het een fret waar altijd rekening mee gehouden moet worden mbt andere fretten.
Mijn twee fretten, Kovu en Saru, zijn geboren in april en mei 2007 en zijn met elkaar opgegroeid. In augustus heb ik hen opgehaald. Bij thuiskomst stond een grote, zelf gemaakte kooi van hout voor hen klaar. Gezellig samen in de kooi (dacht ik). In het begin leek het goed te gaan. Ze lagen tenslotte samen in een hangmat te slapen (wat achteraf dus absoluut niet wil zeggen dat het dan ook goed gaat)
Met spelen waren zij erg ruig naar elkaar, maar de ballen begonnen ook in te dalen dus ik dacht dat dit door de bronst zou komen. Ik ben met beide fretten naar de dierenarts gegaan en zij hebben een hormoonimplantaat gekregen. Ik zou met enkele weken verbetering moeten zien omdat de bronstigheid weer af zou nemen. Ik heb toen een scheiding in de kooi gemaakt, zodat ze in ieder geval in de kooi niet meer bij elkaar konden komen. Dit zou er tijdelijk tussen komen zodat het implantaat de tijd kreeg om te gaan werken. Samen spelen buiten de kooi gebeurde nog wel.
Echter enkele weken verder, bleek dat spelen ook nog steeds niet goed te gaan. Het was vechten, blazen naar elkaar en geen tikkertje spelen, maar elkaar opjagen. Dit kon nooit goed zijn. Conclusie, de match made in heaven ging niet op. Voortaan dus apart slapen en apart spelen.
Een paar maanden later vond ik Saru steeds lustelozer worden. Hij lag vaak plat op de grond, wilde niet tot nauwelijks spelen. Ik wist niet precies wat er aan de hand was, maar hij zat overduidelijk niet goed in zijn vel. Ik ben naar de dierenarts geweest op de dag van zijn eerste verjaardag. Wat blijkt.. Saru had al helicobacter ontwikkeld in zijn eerste levensjaar!
De dierenarts wees mij er op dat hij absoluut niet samen kon met Kovu en dat ze niet meer samen mochten slapen en spelen. Ik vertelde dat dit al het geval was. Blijkbaar reageerde Saru zo heftig op Kovu dat zelfs samen in 1 ruimte hem al te veel werd. Het gebeurd wel vaker dat fretten elkaar niet kunnen luchten, maar zo erg dat ze niet eens in 1 dezelfde ruimte kunnen verblijven is wel extreem.
Kovu bij thuiskomst gelijk in een andere kamer gehuisvest en voor Saru had ik diverse medicijnen mee. We hadden goede hoop, hij was nog jong en nog niet zo lang blootgesteld aan stress. Daarnaast werd de stressfactor bij hem vanaf die dag uit de buurt gehouden. Gelukkig is Saru opgeknapt van de medicijnen en heeft hij daarna nooit meer last gehad. Wel is het een fret waar altijd rekening mee gehouden moet worden mbt andere fretten.