In dit topic kun je verschillende ervaringen lezen van ons forumteam met betrekking tot hartaandoeningen bij de fret. Elk verhaal geeft een beeld van de verschillende symptomen, de uiteindelijke behandeling en het resultaat.
Dit topic heeft als doel een volledig beeld te geven over deze bepaalde aandoening en vooral om de ervaringen in de praktijk met jullie te delen. Reageren is daarom niet mogelijk. Heb je een fret met een eventueel hartprobleem of heb je hierover een vraag, open een eigen topic en geef een duidelijke topictitel en omschrijving van de klacht(en).
Mocht jij zelf een ervaring hebben hiermee die toch weer even net iets anders is dan genoemd en wil je een aanvulling geven op dit verzameltopic, benader dan een van de Frettenvraagbaak teamleden.
Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. hartaandoeningen
-
Frettenvraagbaak
- Berichten: 158
- Lid geworden op: 15 jan 2013 19:04
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. hartaandoeningen
Baldur heeft een hartprobleem
Baldur is als jonge pup vanuit de opvang bij mij gekomen. Hij was gevonden. Hij had een oor en keelontsteking, die maandenlang steeds weer voor problemen zouden zorgen. Hij at slecht, dronk veel en hoestte erg regelmatig. Hij reageerde erg slecht op de medicijnen die nodig waren voor zijn oren en had al snel veel last van zijn maag. Het was een probleem om hem eten te geven, hij werd bijna overal misselijk van of weigerde eenvoudig voedsel. Zelfs waltham ging erg moeizaam. Het is een angstig fretje. Er komen een paar maanden van afwisselend maagklachten en het goed doen, met eten en spelen. De keelontsteking blijft bestaan, de oren komen uiteindelijk tot rust, maar hij heeft een chronische maagontsteking. Voor het eerst wordt er door de dierenarts een onregelmatigheid in zijn hartslag geconstateerd en er wordt een ECG gemaakt. Er is een sinus aritmie, als gevolg van zijn maagontsteking. Hij is dan 9 maanden oud. Er komt een tijd van medicijnen en voeding experimenteren om de ontsteking tot rust te brengen. Zijn hart zou dan weer in orde moeten komen. Ik maak een hartdagboek aan voor hem en luister drie keer per dag naar zijn hartslag. Noteer dat, samen met eventuele bijzonderheden. Over het algemeen laat hij een beeld zien van een sloom, slaperig en angstig fretje, met korte speelmomenten. Hij heeft een onregelmatige hartslag en over het algemeen te traag, met soms pauzes tussen de slagen.
Op een dag is Baldur ineens doodziek. Misselijk, braken, slijmerige bloederige en soms groene diarree en hij heeft koorts. De volgende dag is het nog niet over, dus we zijn naar onze vaste dierenarts gegaan. Daar is hij opgenomen. Hij was heel erg ziek en zijn bloedwaardes waren erg slecht. Hij had een virus infectie en heeft het ternauwernood gered. Er zijn allerlei testen gedaan om dingen uit te sluiten, maar het is niet vastgesteld welk virus uiteindelijk verantwoordelijk was. Na deze infectie was zijn hartfunctie erg slecht, zo zelfs dat hij af en toe flauwtes kreeg en omviel. Verschillende ECG zijn gemaakt en er wordt besloten een hartecho te laten maken. Daaruit blijkt dat hij een endomyocarditis ( inwendige hartontsteking) heeft gehad en er litteken weefsel is, met als gevolg een maligne tweedegraadsblok. Hij moet eigenlijk een pacemaker. Dat is voor een fret niet te doen. Hij krijgt andere specifieke hartmedicatie en een prednison kuur, om de nog aanwezige ontsteking te stoppen. Hij heeft een slechte prognose mee gekregen. Het is heel goed mogelijk dat hij binnen het jaar overlijdt door een acute hartstilstand, of dat hij in hartfalen terecht gaat komen. Baldur is op het moment van deze diagnose nog maar 11/2 jaar oud.
Momenteel is Baldur inderdaad met hartfalen begonnen. Hij is twee en een half jaar. Elke twee uur overdag, wordt zijn hartslag geluisterd en indien nodig in de nacht ook enkele malen. Hij wordt een tot twee maal daags gewogen en zijn ademhalingen geteld. Zijn medicijnen worden steeds aangepast op de situatie. Bij zijn hartslagen moet je denken aan alles tussen de 56 en 350, met blokkades, soms van enkele secondes. Over het algemeen heeft hij elke dag nog plezier. Hij speelt, is nieuwsgierig en ondeugend...zij het voor korte momenten, meerdere keren op een dag. Hij is zo veel mogelijk los in huis en kan zo zijn eigen ritme aanhouden en op zijn favoriete slaapplaatsen zijn rust nemen.
Inmiddels wandelt Baldur op de Bridge. Hij kreeg steeds meer last van zijn hartfalen. Uiteindelijk begon hij ook met atriumfibrillatie en dat is erg naar om door te maken. We hebben het moeilijke besluit genomen, om een fret van ruim twee en een half jaar oud zijn vrede te geven....
Baldur is als jonge pup vanuit de opvang bij mij gekomen. Hij was gevonden. Hij had een oor en keelontsteking, die maandenlang steeds weer voor problemen zouden zorgen. Hij at slecht, dronk veel en hoestte erg regelmatig. Hij reageerde erg slecht op de medicijnen die nodig waren voor zijn oren en had al snel veel last van zijn maag. Het was een probleem om hem eten te geven, hij werd bijna overal misselijk van of weigerde eenvoudig voedsel. Zelfs waltham ging erg moeizaam. Het is een angstig fretje. Er komen een paar maanden van afwisselend maagklachten en het goed doen, met eten en spelen. De keelontsteking blijft bestaan, de oren komen uiteindelijk tot rust, maar hij heeft een chronische maagontsteking. Voor het eerst wordt er door de dierenarts een onregelmatigheid in zijn hartslag geconstateerd en er wordt een ECG gemaakt. Er is een sinus aritmie, als gevolg van zijn maagontsteking. Hij is dan 9 maanden oud. Er komt een tijd van medicijnen en voeding experimenteren om de ontsteking tot rust te brengen. Zijn hart zou dan weer in orde moeten komen. Ik maak een hartdagboek aan voor hem en luister drie keer per dag naar zijn hartslag. Noteer dat, samen met eventuele bijzonderheden. Over het algemeen laat hij een beeld zien van een sloom, slaperig en angstig fretje, met korte speelmomenten. Hij heeft een onregelmatige hartslag en over het algemeen te traag, met soms pauzes tussen de slagen.
Op een dag is Baldur ineens doodziek. Misselijk, braken, slijmerige bloederige en soms groene diarree en hij heeft koorts. De volgende dag is het nog niet over, dus we zijn naar onze vaste dierenarts gegaan. Daar is hij opgenomen. Hij was heel erg ziek en zijn bloedwaardes waren erg slecht. Hij had een virus infectie en heeft het ternauwernood gered. Er zijn allerlei testen gedaan om dingen uit te sluiten, maar het is niet vastgesteld welk virus uiteindelijk verantwoordelijk was. Na deze infectie was zijn hartfunctie erg slecht, zo zelfs dat hij af en toe flauwtes kreeg en omviel. Verschillende ECG zijn gemaakt en er wordt besloten een hartecho te laten maken. Daaruit blijkt dat hij een endomyocarditis ( inwendige hartontsteking) heeft gehad en er litteken weefsel is, met als gevolg een maligne tweedegraadsblok. Hij moet eigenlijk een pacemaker. Dat is voor een fret niet te doen. Hij krijgt andere specifieke hartmedicatie en een prednison kuur, om de nog aanwezige ontsteking te stoppen. Hij heeft een slechte prognose mee gekregen. Het is heel goed mogelijk dat hij binnen het jaar overlijdt door een acute hartstilstand, of dat hij in hartfalen terecht gaat komen. Baldur is op het moment van deze diagnose nog maar 11/2 jaar oud.
Momenteel is Baldur inderdaad met hartfalen begonnen. Hij is twee en een half jaar. Elke twee uur overdag, wordt zijn hartslag geluisterd en indien nodig in de nacht ook enkele malen. Hij wordt een tot twee maal daags gewogen en zijn ademhalingen geteld. Zijn medicijnen worden steeds aangepast op de situatie. Bij zijn hartslagen moet je denken aan alles tussen de 56 en 350, met blokkades, soms van enkele secondes. Over het algemeen heeft hij elke dag nog plezier. Hij speelt, is nieuwsgierig en ondeugend...zij het voor korte momenten, meerdere keren op een dag. Hij is zo veel mogelijk los in huis en kan zo zijn eigen ritme aanhouden en op zijn favoriete slaapplaatsen zijn rust nemen.
Inmiddels wandelt Baldur op de Bridge. Hij kreeg steeds meer last van zijn hartfalen. Uiteindelijk begon hij ook met atriumfibrillatie en dat is erg naar om door te maken. We hebben het moeilijke besluit genomen, om een fret van ruim twee en een half jaar oud zijn vrede te geven....
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. hartaandoeningen
Kai kreeg een hartprobleem (DCM)
Kai was een fret met een chronisch middenoorprobleem en dat veroorzaakte uiteindelijk een keer een nierontsteking. Hij was erg ziek en werd opgenomen in de Frettenkliniek. Daar kreeg hij antibiotica toegediend en onderhuidse infusen om de nieren te spoelen.
Omdat hij te rustig bleef en ook zwaarder begon te ademen besloot de dierenarts een röntgenfoto te maken. Daarop was te zien dat er vocht achter de longen zat opgehoopt en dat zijn hart ook iets vergroot was. Hij hield het ingespoten vocht om de nieren te spoelen veel te lang vast.
Hij kreeg in de kliniek vochtafdrijvers en hij mocht weer mee naar huis en we kregen medicijnen mee om in eerste instantie de nierontsteking aan te pakken.
Ik moest wel goed zijn gewicht in de gaten houden of hij toch niet weer teveel vocht zou gaan vasthouden.
Het leek allemaal redelijk goed te gaan met hem, hij herstelde van de nierontsteking maar toen hij een keer tijdens het eten een echte hoestaanval kreeg maakten wij ons toch wel zorgen. Het klonk als een bronchitishoestje en hij had het ook best benauwd. Toen hij nog een paar keer zo’n hoestaanval kreeg en hij er duidelijk helemaal uitgeput van raakte hebben wij een afspraak gemaakt bij de dierenarts. Zij hoorde zelf verder niets bijzonders aan het hart maar vond het toch verstandig om een echo van het hart te laten maken.
De beste dierencardioloog zit in België en daar konden we ook op heel korte termijn terecht.
Er werden twee echo’s van het hart gemaakt en er werd DCM vastgesteld, simpelweg een vergroot en uit gelubberd hart waarbij de hartspier niet elastisch genoeg meer is om voldoende samen te kunnen trekken. Daardoor wordt het bloed niet goed genoeg rond gepompt met als gevolg dat er vochtophoping kan ontstaan rond de longen en de buikholte. Drie van de vier hartkamers waren vergroot en Kai kreeg hartmedicatie mee.
In het begin was het even zoeken naar de juiste doseringen maar uiteindelijk reageerde hij erg goed op de medicijnen.
Kai in zijn favoriete stoeltje met een kale buik en oksels van de echo.
Kai was een fret met een chronisch middenoorprobleem en dat veroorzaakte uiteindelijk een keer een nierontsteking. Hij was erg ziek en werd opgenomen in de Frettenkliniek. Daar kreeg hij antibiotica toegediend en onderhuidse infusen om de nieren te spoelen.
Omdat hij te rustig bleef en ook zwaarder begon te ademen besloot de dierenarts een röntgenfoto te maken. Daarop was te zien dat er vocht achter de longen zat opgehoopt en dat zijn hart ook iets vergroot was. Hij hield het ingespoten vocht om de nieren te spoelen veel te lang vast.
Hij kreeg in de kliniek vochtafdrijvers en hij mocht weer mee naar huis en we kregen medicijnen mee om in eerste instantie de nierontsteking aan te pakken.
Ik moest wel goed zijn gewicht in de gaten houden of hij toch niet weer teveel vocht zou gaan vasthouden.
Het leek allemaal redelijk goed te gaan met hem, hij herstelde van de nierontsteking maar toen hij een keer tijdens het eten een echte hoestaanval kreeg maakten wij ons toch wel zorgen. Het klonk als een bronchitishoestje en hij had het ook best benauwd. Toen hij nog een paar keer zo’n hoestaanval kreeg en hij er duidelijk helemaal uitgeput van raakte hebben wij een afspraak gemaakt bij de dierenarts. Zij hoorde zelf verder niets bijzonders aan het hart maar vond het toch verstandig om een echo van het hart te laten maken.
De beste dierencardioloog zit in België en daar konden we ook op heel korte termijn terecht.
Er werden twee echo’s van het hart gemaakt en er werd DCM vastgesteld, simpelweg een vergroot en uit gelubberd hart waarbij de hartspier niet elastisch genoeg meer is om voldoende samen te kunnen trekken. Daardoor wordt het bloed niet goed genoeg rond gepompt met als gevolg dat er vochtophoping kan ontstaan rond de longen en de buikholte. Drie van de vier hartkamers waren vergroot en Kai kreeg hartmedicatie mee.
In het begin was het even zoeken naar de juiste doseringen maar uiteindelijk reageerde hij erg goed op de medicijnen.
Kai in zijn favoriete stoeltje met een kale buik en oksels van de echo.
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. hartaandoeningen
Skunky heeft HCM
Op een ochtend gleed Skunky opeens weg met haar achterpootjes en lag dan een beetje te peddelen. In eerste instantie dacht ik dat ze misschien in haar kooi van haar trappetje was af gegleden en dat ze zich misschien bezeerd had. Ik hoopte dat het in de loop van de dag wel beter zou gaan maar het werd steeds erger.
Skunky begon ook met haar achterpootjes te trillen en ze keek ook een beetje verwilderd.
We konden gelukkig gelijk terecht bij de dierenarts want die vond het ook verontrustend klinken allemaal.
Er werd een röntgenfoto gemaakt en daarop was duidelijk te zien dat haar longen te wit waren. Ze ademde ook zwaar en de arts dacht aan een hartprobleem dus werd er een ECG (hartfilmpje) gemaakt.
Het was geen goed nieuws, onze super gezonde belegen dame van ruim 8 jaar oud had HCM (verdikte hartspier) en was opeens een fretje van de dag geworden.
Wel vielen alle puzzelstukjes daarmee op z’n plaats. De laatste tijd was moeder Skunk wat vermoeider dan anders. Ze had wat moeite met trappetjes oplopen en ze was soms onzindelijk, waarschijnlijk omdat ze dan te moe was om helemaal naar de bak te lopen.
Ook geeft HCM een vergrote kans op trombose en dat had Skunky waarschijnlijk ook in haar achterpootjes waardoor zij af en toe niet zo goed kon lopen.
En soms zagen wij dat zij, terwijl ze rustig in haar mandje lag, een beetje aan het schudden was met haar koppie. Dus waarschijnlijk had ze zelfs al een bloedpropje in haar hersenen.
Het verschrikte kijken en het onrustige gedrag, alsof ze zichzelf in de weg zat, was allemaal toe te wijzen aan haar hartje die het bloed niet meer voldoende rond gepompt kreeg.
Skunky kreeg vochtafdrijvers mee en we moesten gaan “spelen” met de dosering om de juiste hoeveelheid voor haar te bepalen. Ik moest dagelijks haar ademhaling gaat meten, was die te hoog dan kon de dosering omhoog, zou de ademhaling onder de 40 per minuut komen dan moest ik weer 1 of 2 dagen overslaan. Dit moesten we blijven doen omdat het zaak was haar zo min mogelijk vochtafdrijvers te hoeven geven, omdat dit medicijn ook weer belastend zou zijn voor haar overige organen zoals de nieren en de lever.
Toen we uiteindelijk het goede schema te pakken hadden, lag Skunky weer als vanouds heerlijk te relaxen op haar favoriete kussentje:
Op een ochtend gleed Skunky opeens weg met haar achterpootjes en lag dan een beetje te peddelen. In eerste instantie dacht ik dat ze misschien in haar kooi van haar trappetje was af gegleden en dat ze zich misschien bezeerd had. Ik hoopte dat het in de loop van de dag wel beter zou gaan maar het werd steeds erger.
Skunky begon ook met haar achterpootjes te trillen en ze keek ook een beetje verwilderd.
We konden gelukkig gelijk terecht bij de dierenarts want die vond het ook verontrustend klinken allemaal.
Er werd een röntgenfoto gemaakt en daarop was duidelijk te zien dat haar longen te wit waren. Ze ademde ook zwaar en de arts dacht aan een hartprobleem dus werd er een ECG (hartfilmpje) gemaakt.
Het was geen goed nieuws, onze super gezonde belegen dame van ruim 8 jaar oud had HCM (verdikte hartspier) en was opeens een fretje van de dag geworden.
Wel vielen alle puzzelstukjes daarmee op z’n plaats. De laatste tijd was moeder Skunk wat vermoeider dan anders. Ze had wat moeite met trappetjes oplopen en ze was soms onzindelijk, waarschijnlijk omdat ze dan te moe was om helemaal naar de bak te lopen.
Ook geeft HCM een vergrote kans op trombose en dat had Skunky waarschijnlijk ook in haar achterpootjes waardoor zij af en toe niet zo goed kon lopen.
En soms zagen wij dat zij, terwijl ze rustig in haar mandje lag, een beetje aan het schudden was met haar koppie. Dus waarschijnlijk had ze zelfs al een bloedpropje in haar hersenen.
Het verschrikte kijken en het onrustige gedrag, alsof ze zichzelf in de weg zat, was allemaal toe te wijzen aan haar hartje die het bloed niet meer voldoende rond gepompt kreeg.
Skunky kreeg vochtafdrijvers mee en we moesten gaan “spelen” met de dosering om de juiste hoeveelheid voor haar te bepalen. Ik moest dagelijks haar ademhaling gaat meten, was die te hoog dan kon de dosering omhoog, zou de ademhaling onder de 40 per minuut komen dan moest ik weer 1 of 2 dagen overslaan. Dit moesten we blijven doen omdat het zaak was haar zo min mogelijk vochtafdrijvers te hoeven geven, omdat dit medicijn ook weer belastend zou zijn voor haar overige organen zoals de nieren en de lever.
Toen we uiteindelijk het goede schema te pakken hadden, lag Skunky weer als vanouds heerlijk te relaxen op haar favoriete kussentje: