In dit topic kun je verschillende ervaringen lezen van onze forumgebruikers met betrekking tot nierproblemen bij de fret. Elk verhaal geeft een beeld van de verschillende symptomen, de uiteindelijke behandeling en het resultaat.
Dit topic heeft als doel een volledig beeld te geven over deze bepaalde aandoening en vooral om de ervaringen in de praktijk met jullie te delen. Reageren is daarom niet mogelijk. Heb je een fret met een eventueel nierprobleem of heb je hierover een vraag, open een eigen topic en geef een duidelijke topictitel en omschrijving van de klacht(en).
Mocht jij zelf een ervaring hebben hiermee die toch weer even net iets anders is dan genoemd en wil je een aanvulling geven op dit verzameltopic, benader dan een van de Frettenvraagbaak teamleden.
Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. nierproblemen
-
Frettenvraagbaak
- Berichten: 158
- Lid geworden op: 15 jan 2013 19:04
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. nierproblemen
Max een nierontsteking
Van het een op andere moment was Max opeens lusteloos en lag hij met een witte neus alleen maar zielig te kijken vanuit zijn hangmat. Hij voelde ook warm aan en zijn temperatuur bleek 40,2 graden in rust. Ook zijn ademhaling was sneller dan normaal en er ging af en toe een trilling door zijn lijfje.
Toen ik hem even goed bevoelde leek hij pijnlijk in zijn onderbuik.
We konden de volgende dag pas bij de dierenarts terecht en toen was zijn temperatuur zelfs gestegen naar 40.7 graden Celsius.
In de praktijk werd gelijk bloed afgenomen en ook werd zijn urine onderzocht. Hij was inderdaad heel erg gevoelig in zijn buik en uit de uitslagen bleek dat hij een nierontsteking had.
Eigenlijk had Max moeten worden opgenomen maar omdat het vlak voor het weekend was kreeg hij een infuus en een antibioticumkuur mee.
De eerste dagen zagen we weinig verbetering. Hij had duidlelijk veel pijn, verkrampte helemaal wanneer hij ergens vanaf sprong en hij lag te trillen als een rietje in zijn hangmat. Zijn temperatuur wilde ook maar niet echt zakken en twee dagen later was die pas 39.3. Hij sliep heel veel en maar heel langzaam herstelde hij.
Uiteindelijk kreeg hij na de vierde dag weer wat kleur op zijn neus en wilde hij een rondje maken maar pas na de vijfde dag begon er echt wat meer leven in te komen maar nog had hij waarschijnlijk door de pijn weinig kracht in zijn achterpoten en peddelde hij wat tijdens het lopen. Ook ging hij geregeld zomaar plat op de grond liggen.
Pas na een week was hij weer helemaal zichzelf en was zijn temperatuur weer normaal.
Een maand daarna moesten we voor controle naar de dierenarts met hem. Hij bleek nog steeds gevoelig op zijn rechternier. Er zaten gelukkig geen eiwitten meer in zijn urine.
Besloten werd hem in ieder geval een jaar lang op een middel te zetten wat de doorbloeding van de nieren stimuleert.
Maar na volgende onderzoeken bleek Max gevoelig te blijven op zijn nieren. De arts concludeerde dat Max door zijn chronische middenoorontsteking zijn leven lang gevoelig blijft voor een nierontsteking. Dit komt doordat bacteriën vanuit het middenoor in de bloedbaan kunnen komen en dan o.a. een nierontsteking kunnen veroorzaken. Daarom zit Max zijn verdere leven aan een medicijn wat de doorbloeding van zijn nieren bevorderd en hij doet het er gelukkig goed op.
Van het een op andere moment was Max opeens lusteloos en lag hij met een witte neus alleen maar zielig te kijken vanuit zijn hangmat. Hij voelde ook warm aan en zijn temperatuur bleek 40,2 graden in rust. Ook zijn ademhaling was sneller dan normaal en er ging af en toe een trilling door zijn lijfje.
Toen ik hem even goed bevoelde leek hij pijnlijk in zijn onderbuik.
We konden de volgende dag pas bij de dierenarts terecht en toen was zijn temperatuur zelfs gestegen naar 40.7 graden Celsius.
In de praktijk werd gelijk bloed afgenomen en ook werd zijn urine onderzocht. Hij was inderdaad heel erg gevoelig in zijn buik en uit de uitslagen bleek dat hij een nierontsteking had.
Eigenlijk had Max moeten worden opgenomen maar omdat het vlak voor het weekend was kreeg hij een infuus en een antibioticumkuur mee.
De eerste dagen zagen we weinig verbetering. Hij had duidlelijk veel pijn, verkrampte helemaal wanneer hij ergens vanaf sprong en hij lag te trillen als een rietje in zijn hangmat. Zijn temperatuur wilde ook maar niet echt zakken en twee dagen later was die pas 39.3. Hij sliep heel veel en maar heel langzaam herstelde hij.
Uiteindelijk kreeg hij na de vierde dag weer wat kleur op zijn neus en wilde hij een rondje maken maar pas na de vijfde dag begon er echt wat meer leven in te komen maar nog had hij waarschijnlijk door de pijn weinig kracht in zijn achterpoten en peddelde hij wat tijdens het lopen. Ook ging hij geregeld zomaar plat op de grond liggen.
Pas na een week was hij weer helemaal zichzelf en was zijn temperatuur weer normaal.
Een maand daarna moesten we voor controle naar de dierenarts met hem. Hij bleek nog steeds gevoelig op zijn rechternier. Er zaten gelukkig geen eiwitten meer in zijn urine.
Besloten werd hem in ieder geval een jaar lang op een middel te zetten wat de doorbloeding van de nieren stimuleert.
Maar na volgende onderzoeken bleek Max gevoelig te blijven op zijn nieren. De arts concludeerde dat Max door zijn chronische middenoorontsteking zijn leven lang gevoelig blijft voor een nierontsteking. Dit komt doordat bacteriën vanuit het middenoor in de bloedbaan kunnen komen en dan o.a. een nierontsteking kunnen veroorzaken. Daarom zit Max zijn verdere leven aan een medicijn wat de doorbloeding van zijn nieren bevorderd en hij doet het er gelukkig goed op.
Re: Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. nierproblemen
Noa haar nierontsteking ( in combinatie met lever en longontsteking ).
Noa was een fretje uit de opvang, ze was verwaarloosd in haar jonge jaren, ze had een ernstige middenoorontsteking gehad waardoor haar trommelvlies was doorboord. Ze had daardoor een storing in het loopgedrag (verstoord evenwichtsorgaan), ze kon wel recht doorlopen, maar liep voornamelijk rondjes naar rechts.
Toen ze bij mij kwam was het een levenslustig fretje dat graag alles verstopte onder de bank of stoelen. Ze was een bezig bijtje, zo lang ze maar op haar manier haar gangetje mocht gaan had dit dametje veel plezier.
Tot ze op een dag weigerde te eten en haar ontlasting schommelde van dan weer dik, naar dan weer heel dun. Ze viel ook om op haar zij tijdens het loslopen en voelde erg warm aan.
Nog dezelfde dag een spoedafspraak gemaakt bij de dierenarts, daar bleek ze 40,5 koorts te hebben.
Er werden bloedtesten gedaan en een urinetest. Uit de bloedtesten kwam naar voren dat er sprake was van een acute lever- en nierontsteking, de urinetest wees uit dat er teveel eiwit in zat ( +2), de urine was ook erg donker van kleur.
Tijdens het onderzoek liet ze niet toe dat er in haar buikje gevoeld werd, dat was super gevoelig, ze werd direct opgenomen in de kliniek en aan het infuus gelegd en ze kreeg antibiotica’s en andere medicijnen.
De volgende dag was haar temperatuur iets gedaald, haar buikje was wat minder gespannen maar bleef gevoelig.
Ze werd gelaxeerd tijdens de opname in de kliniek want de ontlasting stagneerde.
De antibiotica ‘s leken wel goed aan te slaan en de lever- en nierontsteking aan te pakken.
Het was nu nog even afwachten of ze weer zou gaan eten, genoeg zou gaan drinken en weer stevig op de pootjes zou gaan staan.
De volgende dag is er voor de zekerheid een röntgenfoto van haar gemaakt omdat er al twee dagen geen ontlasting meer was geweest, een haarbal of een verstopping werd niet uitgesloten. Op deze röntgenfoto werd niets vreemds waargenomen, ook niet in haar maagje.
Wel waren haar longetjes behoorlijk wit wat duidde op een longontsteking. Maar Noa liet helemaal geen benauwdheid zien, ook hoesten deed ze niet ?? Dat was wel apart. Ook haar hart werd nog gecontroleerd en dat was prima in orde.
Maar Noa at nog steeds niet, de dierenarts dacht ook nog even dat er van een scepsis ( bloedvergiftiging) sprake kon zijn. Na weer twee dagen leek Noa toch weer op te knappen, ze werd weer wat alerter, ze ging zelfs kleine beetjes eten en ze stond weer stevig op haar pootjes. Maar haar buik bleef gevoelig, en dat was toch vreemd.
De dierenarts besloot om toch te gaan opereren, omdat haar buik zo gevoelig bleef, mogelijk was er toch iets anders aan de hand. De operatie doorstond Noa goed, tijdens de operatie zag de dierenarts een grote plek op de alvleesklier die ontstoken was, dat zou de pijn in haar buikje kunnen verklaren. Dat deel werd weggehaald, zo ook haar galblaas, daar zaten wat kleine steentjes in.
Na wat dagen ging Noa goed eten en het zag er allemaal goed uit, de behandeling voor de lever- en nierontsteking was aangeslagen, het ging de goede kant op met dit dametje.
Er kwamen drie goede dagen, Noa deed het prima en er was hoop op een volledig herstel, mogelijk zou Noa snel de kliniek kunnen verlaten en thuis komen.
Maar plotseling zakte ze weer door de pootjes ….geheel onverwachts, net nu het zo goed leek te gaan.
Het was een op- en neerwaartse spiraal waar Noa in verzeild was geraakt, op het moment dat je dacht dat ze er bovenop was, duikelde ze net zo hard weer terug.
Om haar niet nog langer te plagen met nog weer meer medicijnen en onderzoeken werd besloten Noa in te laten slapen, ze had al zoveel meegemaaktde laatste twee weken……
Ondanks dat de lever- en nierontsteking goed genezen waren was het Noa toch niet gelukt deze strijd te winnen.
Noa is precies 5 jaar oud geworden.
Noa was een fretje uit de opvang, ze was verwaarloosd in haar jonge jaren, ze had een ernstige middenoorontsteking gehad waardoor haar trommelvlies was doorboord. Ze had daardoor een storing in het loopgedrag (verstoord evenwichtsorgaan), ze kon wel recht doorlopen, maar liep voornamelijk rondjes naar rechts.
Toen ze bij mij kwam was het een levenslustig fretje dat graag alles verstopte onder de bank of stoelen. Ze was een bezig bijtje, zo lang ze maar op haar manier haar gangetje mocht gaan had dit dametje veel plezier.
Tot ze op een dag weigerde te eten en haar ontlasting schommelde van dan weer dik, naar dan weer heel dun. Ze viel ook om op haar zij tijdens het loslopen en voelde erg warm aan.
Nog dezelfde dag een spoedafspraak gemaakt bij de dierenarts, daar bleek ze 40,5 koorts te hebben.
Er werden bloedtesten gedaan en een urinetest. Uit de bloedtesten kwam naar voren dat er sprake was van een acute lever- en nierontsteking, de urinetest wees uit dat er teveel eiwit in zat ( +2), de urine was ook erg donker van kleur.
Tijdens het onderzoek liet ze niet toe dat er in haar buikje gevoeld werd, dat was super gevoelig, ze werd direct opgenomen in de kliniek en aan het infuus gelegd en ze kreeg antibiotica’s en andere medicijnen.
De volgende dag was haar temperatuur iets gedaald, haar buikje was wat minder gespannen maar bleef gevoelig.
Ze werd gelaxeerd tijdens de opname in de kliniek want de ontlasting stagneerde.
De antibiotica ‘s leken wel goed aan te slaan en de lever- en nierontsteking aan te pakken.
Het was nu nog even afwachten of ze weer zou gaan eten, genoeg zou gaan drinken en weer stevig op de pootjes zou gaan staan.
De volgende dag is er voor de zekerheid een röntgenfoto van haar gemaakt omdat er al twee dagen geen ontlasting meer was geweest, een haarbal of een verstopping werd niet uitgesloten. Op deze röntgenfoto werd niets vreemds waargenomen, ook niet in haar maagje.
Wel waren haar longetjes behoorlijk wit wat duidde op een longontsteking. Maar Noa liet helemaal geen benauwdheid zien, ook hoesten deed ze niet ?? Dat was wel apart. Ook haar hart werd nog gecontroleerd en dat was prima in orde.
Maar Noa at nog steeds niet, de dierenarts dacht ook nog even dat er van een scepsis ( bloedvergiftiging) sprake kon zijn. Na weer twee dagen leek Noa toch weer op te knappen, ze werd weer wat alerter, ze ging zelfs kleine beetjes eten en ze stond weer stevig op haar pootjes. Maar haar buik bleef gevoelig, en dat was toch vreemd.
De dierenarts besloot om toch te gaan opereren, omdat haar buik zo gevoelig bleef, mogelijk was er toch iets anders aan de hand. De operatie doorstond Noa goed, tijdens de operatie zag de dierenarts een grote plek op de alvleesklier die ontstoken was, dat zou de pijn in haar buikje kunnen verklaren. Dat deel werd weggehaald, zo ook haar galblaas, daar zaten wat kleine steentjes in.
Na wat dagen ging Noa goed eten en het zag er allemaal goed uit, de behandeling voor de lever- en nierontsteking was aangeslagen, het ging de goede kant op met dit dametje.
Er kwamen drie goede dagen, Noa deed het prima en er was hoop op een volledig herstel, mogelijk zou Noa snel de kliniek kunnen verlaten en thuis komen.
Maar plotseling zakte ze weer door de pootjes ….geheel onverwachts, net nu het zo goed leek te gaan.
Het was een op- en neerwaartse spiraal waar Noa in verzeild was geraakt, op het moment dat je dacht dat ze er bovenop was, duikelde ze net zo hard weer terug.
Om haar niet nog langer te plagen met nog weer meer medicijnen en onderzoeken werd besloten Noa in te laten slapen, ze had al zoveel meegemaaktde laatste twee weken……
Ondanks dat de lever- en nierontsteking goed genezen waren was het Noa toch niet gelukt deze strijd te winnen.
Noa is precies 5 jaar oud geworden.
Ervaringen van forumgebruikers m.b.t. nierproblemen
Nierprobleem bij Balthazar en Falkor
In oktober 2011 had ik mijn twee frettenmannen Balthazar en Falkor. Beide heren waren toen 6,5 jaar oud en ik heb ze van pups af aan gehad. Toen nog in een groep van vier fretten, maar Troy en Artax waren eerder dat jaar overleden. Eigenlijk leek alles goed te gaan met Balletje en Falkor, al viel het me ergens in september wel op dat Balthazar was meer plaste en dronk, maar niet 'genoeg' om gelijk mee naar de dierenarts te gaan. Het was voor mij een signaal van 'even in de gaten houden'. Op zondag 17 oktober begon het me echt op te vallen dat Balthazar (te)veel dronk, wat meer lag en plaste en ook wat slapper aanvoelde. Ik maakte een afspraak voor de 19e bij de Frettenkliniek.
Ik geloof niet dat ik eerder met zo'n accuut probleem te maken heb gehad waarbij ik onderschat heb hoeveel er mis was. Balthazar ging in die anderhalve dag verder achteruit. Ik had voor de zekerheid ook Falkor meegenomen en in de auto onderweg maakte ik me toch niet eens echt zorgen. Totdat ik bij Hanneke was en zowel Balthazar en Falkor niet stopten met drinken en Balthazar in enkele dagen behoorlijk afgevallen bleek.
Lang verhaal kort. De ureumwaarde van Balthazar was 43 en dit moet eigenlijk onder de 15 zijn. Dus een behoorlijke ontsteking in de nieren die waarschijnlijk ook in de hele nieren zat. Als de nier maar gedeeltelijk beschadigd is, dan kun je nog behandelen. Maar aan de hand van de bloed- en urinewaarden was dat gewoon niet te verwachten. Ook had hij al zweertjes in zijn bek. Een ander opvallend punt was dat Balthazar witte vlekken had in zijn vacht (hij is albino) en Hanneke gaf aan dat ze dit soms vaker ziet bij fretten met nierproblemen. Balthazar bleek accuut nierfalen te hebben en is op de behandeltafel ingeslapen. Nierfalen is als < 70% van de nieren uitgevallen is.
Van Falkor werd voor de zekerheid maar bloed afgenomen. Hij had geen klachten, maar toch bleek zijn ureum 16.6 te zijn (nog altijd niet onder de 15) en hij had dus een beginnend nierprobleem. Hij is bij Hanneke gebleven om te spoelen en voor medicatie en daarna was de waarde gedaald naar 13.9. Aangezien zijn suiker ook laag was (insulinomen), zou hij eigenlijk geopereerd moeten worden. Maar dan zouden de waarden verder moeten dalen. Helaas bleek uit controle op 18 november dat de ureumwaarde gestegen was naar 19. Medicatie was niet aangeslagen en Falkor bleek een chronisch nierprobleem te hebben. Vanaf die diagnose was elke dag eigenlijk tijdwinst voor Falkje. Hanneke gaf wel aan dat de oorzaak kan liggen in een virusinfectie, omdat ook Balthazar een behoorlijk nierprobleem had, en ze het bovendien vaker heeft gemerkt in de praktijk dat meerdere fretten in één huishouden overlijden aan nierproblemen. Daar is helaas nog geen uitsluitsel over.
Falkor is vanaf dat moment overgegaan op een Waltham-dieet. Ook omdat hij moeite had met het kauwen van brokjes. Nadeel daarvan was wel dat zijn gebit snel achteruit ging. Ook de A/D hielp niet echt. Gelukkig bleef Falkor zelf wel levendig en omdat hij de laatste fret was, mocht hij altijd loslopen. Ik ben in januari zoiets gestopt met medicijnen, omdat hij zich er niet beter door voelde en beter at. Voor mij was dat de keus tussen kwaliteit (hoe voelt hij zich) en kwantiteit (hoe lang blijft hij bij me). In die tijd heb ik vooral zijn bek heel goed in de gaten gehouden. Fretten met nierproblemen krijgen na verloop van tijd zweertjes in de bek en slokdarm. Dat zou voor mij het moment zijn om te stoppen (mits er geen andere signalen waren uiteraard). Overigens moet je daarom nooit zomaar een fret met nierproblemen dwangvoeren, want met zweertjes in de bek en slokdarm is dat gewoon enorm pijnlijk. Altijd eerst de bek controleren en ook ruiken of ze niet enorm uit hun bek stinken.
Op 10 april wilde Falkor echt niet meer goed eten en zag ik ook het eerste zweertje in zijn bek. De foto hieronder is van 10 april. Duidelijk is te zien hoezeer hij vermagerd is, maar nog wel wil eten. Wat je op deze foto niet ziet, is hoe vreselijk levendig Falkor eigenlijk nog was voor zijn conditie. Hij bleef rondlopen en de boel verkennen, terwijl hij eigenlijk moe was. Dat maakte het voor mij toen ook moeilijk om het 'juiste moment' te vinden. Op 11 november is hij ingeslapen.
En nog ter afsluiting een foto van Falkor en Balthazar in betere tijden:
In oktober 2011 had ik mijn twee frettenmannen Balthazar en Falkor. Beide heren waren toen 6,5 jaar oud en ik heb ze van pups af aan gehad. Toen nog in een groep van vier fretten, maar Troy en Artax waren eerder dat jaar overleden. Eigenlijk leek alles goed te gaan met Balletje en Falkor, al viel het me ergens in september wel op dat Balthazar was meer plaste en dronk, maar niet 'genoeg' om gelijk mee naar de dierenarts te gaan. Het was voor mij een signaal van 'even in de gaten houden'. Op zondag 17 oktober begon het me echt op te vallen dat Balthazar (te)veel dronk, wat meer lag en plaste en ook wat slapper aanvoelde. Ik maakte een afspraak voor de 19e bij de Frettenkliniek.
Ik geloof niet dat ik eerder met zo'n accuut probleem te maken heb gehad waarbij ik onderschat heb hoeveel er mis was. Balthazar ging in die anderhalve dag verder achteruit. Ik had voor de zekerheid ook Falkor meegenomen en in de auto onderweg maakte ik me toch niet eens echt zorgen. Totdat ik bij Hanneke was en zowel Balthazar en Falkor niet stopten met drinken en Balthazar in enkele dagen behoorlijk afgevallen bleek.
Lang verhaal kort. De ureumwaarde van Balthazar was 43 en dit moet eigenlijk onder de 15 zijn. Dus een behoorlijke ontsteking in de nieren die waarschijnlijk ook in de hele nieren zat. Als de nier maar gedeeltelijk beschadigd is, dan kun je nog behandelen. Maar aan de hand van de bloed- en urinewaarden was dat gewoon niet te verwachten. Ook had hij al zweertjes in zijn bek. Een ander opvallend punt was dat Balthazar witte vlekken had in zijn vacht (hij is albino) en Hanneke gaf aan dat ze dit soms vaker ziet bij fretten met nierproblemen. Balthazar bleek accuut nierfalen te hebben en is op de behandeltafel ingeslapen. Nierfalen is als < 70% van de nieren uitgevallen is.
Van Falkor werd voor de zekerheid maar bloed afgenomen. Hij had geen klachten, maar toch bleek zijn ureum 16.6 te zijn (nog altijd niet onder de 15) en hij had dus een beginnend nierprobleem. Hij is bij Hanneke gebleven om te spoelen en voor medicatie en daarna was de waarde gedaald naar 13.9. Aangezien zijn suiker ook laag was (insulinomen), zou hij eigenlijk geopereerd moeten worden. Maar dan zouden de waarden verder moeten dalen. Helaas bleek uit controle op 18 november dat de ureumwaarde gestegen was naar 19. Medicatie was niet aangeslagen en Falkor bleek een chronisch nierprobleem te hebben. Vanaf die diagnose was elke dag eigenlijk tijdwinst voor Falkje. Hanneke gaf wel aan dat de oorzaak kan liggen in een virusinfectie, omdat ook Balthazar een behoorlijk nierprobleem had, en ze het bovendien vaker heeft gemerkt in de praktijk dat meerdere fretten in één huishouden overlijden aan nierproblemen. Daar is helaas nog geen uitsluitsel over.
Falkor is vanaf dat moment overgegaan op een Waltham-dieet. Ook omdat hij moeite had met het kauwen van brokjes. Nadeel daarvan was wel dat zijn gebit snel achteruit ging. Ook de A/D hielp niet echt. Gelukkig bleef Falkor zelf wel levendig en omdat hij de laatste fret was, mocht hij altijd loslopen. Ik ben in januari zoiets gestopt met medicijnen, omdat hij zich er niet beter door voelde en beter at. Voor mij was dat de keus tussen kwaliteit (hoe voelt hij zich) en kwantiteit (hoe lang blijft hij bij me). In die tijd heb ik vooral zijn bek heel goed in de gaten gehouden. Fretten met nierproblemen krijgen na verloop van tijd zweertjes in de bek en slokdarm. Dat zou voor mij het moment zijn om te stoppen (mits er geen andere signalen waren uiteraard). Overigens moet je daarom nooit zomaar een fret met nierproblemen dwangvoeren, want met zweertjes in de bek en slokdarm is dat gewoon enorm pijnlijk. Altijd eerst de bek controleren en ook ruiken of ze niet enorm uit hun bek stinken.
Op 10 april wilde Falkor echt niet meer goed eten en zag ik ook het eerste zweertje in zijn bek. De foto hieronder is van 10 april. Duidelijk is te zien hoezeer hij vermagerd is, maar nog wel wil eten. Wat je op deze foto niet ziet, is hoe vreselijk levendig Falkor eigenlijk nog was voor zijn conditie. Hij bleef rondlopen en de boel verkennen, terwijl hij eigenlijk moe was. Dat maakte het voor mij toen ook moeilijk om het 'juiste moment' te vinden. Op 11 november is hij ingeslapen.
En nog ter afsluiting een foto van Falkor en Balthazar in betere tijden: