Gisterenochtend wilde hij eten maar de rest van de dag absoluut niet meer. Vanochtend wilde hij ook weer eten dus nu afwachten voor de rest. Ik kreeg wel te horen dat het een heel makkelijk fretje is. Hij laat alles heel goed toe en geniet dus van alle knuffels en aandacht van Ed. Hij ligt blijkbaar heerlijk relaxed in zijn grote hand en neemt dan braaf zijn medicijnen. Ben erg blij om dat te horen maar denk eerlijk gezegd dat dat meer zijn karakter is dan mijn opvoeding aangezien het mijn eerste fretten zijn dus ik heb waarschijnlijk gewoon mazzel dat de broers een heel zacht karakter hebben.
Maandag neemt Hanneke weer contact met me op. Misschien dat hij dan naar huis mag maar misschien ook niet. Is hij slechter uiteraard niet maar als hij erg goed reageert op de AB via injectie dan wil ze hem graag langer houden. En wat de werking van zijn maag betreft, het zal altijd een gevoelige plek blijven maar met maandenlange medicatie daarvoor heeft hij kans dat het wel beter kan worden dan het nu is. Eerlijk gezegd dat ik hem heel graag weer thuis wil hebben maar als het beter is dat hij langer blijft omdat hij slechter gaat of omdat hij nu juist heel erg goed reageert op de AB dat ze hem dan alsjeblieft langer wil houden. Ik wil echt dat ze alles doet wat hem kan helpen en dat ik nadien wel hoor wat het allemaal kost en hoe ik het voor elkaar ga krijgen financieel zie ik dan wel. Blijkbaar was dat de goede reactie want ze zei meteen daar komen we wel uit. Phew een zorg minder en dus echt alles in de strijd gooien voor mijn ventje.
Ondertussen heb ik trouwens het hele verhaal van Jessie gelezen en ik moet zeggen ik zie nu al behoorlijk wat overeenkomsten. Jessie heeft het gered dus dat kan mijn ventje ook
extra boost dus om te vechten voor hem en met hem
